*** Sevgisiz Yaşayamaz İnsan ***

Sevmek mi daha zor sevilmek mi? Ya da sevmek mi daha güzel sevilmek mi?
İki soru’nun da cevabı aynıdır aslında… Hem güzeldir, hem de zordur sevmek ve sevilmek… Zira! Emek ister, güç ister her şeyden önce mangal gibi bir yürek ister. Yaşam çok çeşitlidir, bir kumaş gibidir bazen, Kimi desenli kimi değil. Kimi rengârenk desenlerle bezenmiş, kimi de başından sonuna soluktur. Nasıl biçileceği bilinmeyen bir kumaş gibidir yaşam, Biçilir, dikilir, elbise yapılır giyilir… Bedenler aynıdır aslında hepsi güzeldir, kusursuzdur ama! Kimine yakışır, kimine yakışmaz…

Sevgi veririz insanlara en içten. Karşılığını da alırız çoğu zaman.
Gün gelir bu bile yetmez, tatlı sevimlilikler yaparız daha çok sevilmek için
Her şey ne güzeldir aslında, en çok’ta sevip sevilmek, ne kadar güzeldir…
Keşke hep böyle gitse diye dua ederiz. Belki birileri için çok nadir de olsa bu böyle devam eder. Ne mutlu bu devamlılığı yaşayanlara, Allah bozmasın diye dileklerde bulunuruz gördüğümüz böyle insanlara. Başkaları için bir dileriz gerçek olur. Ve mutlu oluruz
Kendimiz için Bin dileriz ama bir türlü olmayıverir işte…
Yitirmeyiz umutlarımızı, sımsıkı sarılırız onlara, bir umut, bir umut daha deriz..,

Sevgisiz yaşayabilir mi insan? Bence hayır yaşayamaz, Hele ki duyguları olan bir insan asla sevgisiz yaşayamaz. Bazen ararız sevgiyi her yerde. Biz aradıkça o da saklanır orda burada, Köşe bucak… Belki de hata yapıyoruz ısrarla aramalarımızda… Hiç beklemediğimiz bir anda çıkıverir aslında karşımıza o muhteşem olgu. Buluruz bulmasına da, Bu seferde kaybetme korkusu başlar. Ardından kendi kendimize sorulan sorular, Yok ne kadar seviyorum, yok ne kadar seviliyorum, Acaba sevgisi gerçek mi gibi gereksiz ve anlamsız kuşkular ve evhamlar. Gereksiz, anlamsız desek de bazen gerçek olur bu kuşkular. Birde aldanmalarımız olur maalesef. Tam sevgiyi buldum derken, Sevgi ile beslediğimiz umutlarımızın kırılışlarını yaşarız. Bir Akdeniz sahilinde ağustos ayında, bulutsuz bir havada başımıza kar yağması gibi bir şeydir bu. Ya da Kış ortasında Çiçek açıp aldanan erik ağacına benzeriz…

İşte o an her şey anlamını yitirmiştir sanki… Sevginin bulunduğunda yaşanan mutluluktan sonra, yitirildiğin de yaşanan acıyla tanışırız. İşte bu yüzden sevmek ve sevilmek, cesaret ve mangal gibi yürek ister insanda… Sorunsuz devam ederken güzeldir sevgi… Ama! Yitirildiğinde çekilen acıya bir zaman isyan ederiz, Mantıktan uzaklaşır artık sevmek yok deriz.
Bir korkudur bu, Bir kaçıştır duygulardan
Oysa Bildiğimiz bir gerçek vardır, ondan kaçamayız
Hepimiz biliriz ki; SEVGİSİZ YAŞAYAMAZ İNSAN…

Namık Salih