Sevgisiz Yaşanmaz Şiiri - Nurullah Muslu

Bencillik sarmış dört yanı, alev, alev yanıyor,
Dostlukların tadı kaçmış, insanlar kan ağlıyor,
Anneler canavar olmuş, yavrusunu boğuyor,
Manevi bir boşlukta, çırpınıyor, insanlar…

Sevgisiz yaşarsa insan, Nemruttan farkı kalmaz,
Sevgiyle yeşeren bağın, çiçekleri hiç solmaz.

Sarhoş geziyor gönüller, sevgiler sızmış kalmış,
Bu sarhoşluk aşktan değil, kendine kızmış kalmış,
Sevgi, muhabbet, sevdanın, üstünü çizmiş kalmış,
Manevi bir boşlukta, çırpınıyor, insanlar…

Sevgisiz yaşarsa insan, Fravundan farkı olmaz
Sevgiyle yeşeren bağın, goncaları açar solmaz…

Güven kalmamış kalplerde, yüzler asık gülmüyor,
Böyle giderse insanlık, helak olur bilmiyor,
Duygular sele kapılmış, artık geri gelmiyor,
Manevi bir boşlukta, çırpınıyor, insanlar…

Sevgisiz yaşarsa insan,sevgi dağarcığı dolmaz,
Sevgiyle yeşeren bağın çiçekleri hiç solmaz…

İbrahim’in (as) ateşini, sevgi güle döndürdü,
Nemrudi yanan ateşi, gül bahçesi söndürdü,
Odun parçalarını, aşk, balığa döndürdü,
Manevi bir el uzanıyor, kurtuluyor insanlar…

Gülistanda fokur,fokur, berrak pınar kaynadı,
Binlerce balık içinde, Hak, Hak diye oynadı.

İşte sevgi böyle bir şey, yerleşirse kalpler de,
Yüzler güler, neşe artar, düşünün birde hele,
Goncalar aşk bağımız da, bülbülümüz güller de,
Burcu, burcu gönüllerde, name, name, dillerde,…

Sevgi kalbi yumuşatır, ipekten farkı kalmaz,
Sevgiyle yeşeren bağın, goncaları açar solmaz…