Sevgisiz Ölünürmü Şiiri - Merve Betül Özsoy

Sevgisiz bir dünya da ölmek istemiyorum
Bir zulüm cehennemi kaynıyor üstümüzde
İnsanlık kuru beyan merhamet karaborsa
Karanlık dehlizlerde inliyor hasta ruhlar
Ayak altı edilmiş aşktan yana ne varsa
Omuzlar hamal olmuş kahır denilen yüke
Mertler yaslana dursun kuştüyü yastıklara
Zulüm boş meydanlarda arzı endam ediyor
Susmak elleri bağlı ağırıma gidiyor
Güneşi rehin almış çöken kara bulutlar
Gök yüzü kül renginde
Denizler mavi değil
Hayat veren ırmaklar kıpkırmızı akıyor
Analar sitem yüklü
Evlat ölüme sürgün
Gözyaşı içerdeki yangının habercisi
Ağıtlar;yüce kata sunulan bir dilekçe
Elleri bağlar ama ruha geçmez bilekçe
Sevgisiz bir dünyada ölmek istemiyorum
Kaldırsın nurlu şafak
Demirden nikabını
Ey! Taş yürekli devir sen sevgiye muhataçsın
Kınına girsin öfke namlular çiçek açsın
Çeksin şu hoyrat eller uğursuz gölgesini
Sevgi ile insanlık yoğrulsun yeni baştan
Yükselterek sevginin kardeşliğin sesini
Çıkalım nefret denen bu amansız savaştan
Sevgisiz bir dünya da ölmek istemiyorum
Kan kokan coğrafyama
Cemreler düşsün yine
Aşk efsunlu bir eldir onarsın kainatı
Sevgi;
Ebed nakışlı müjdesidir sonsuzun
Ezel kadar eskimez kıyamet kadar uzun
Sevgi ile çözülür insan denen muamma
Gül rengi duygularla
Atiye yelken açar
Aşktan bihaber ruhlar kah akar kah durulur
Has duygular üstüne kanlı çarklar kurulur
Rahmana kafa tutar
Bütün acizliğiyle
Müstekbir başlarını secdeye koymayanlar
Devasa kaygılarla eremezler bir ömür
Bir gülü bir çocuğu sevmenin lezzetine
Şeytan! Dostları ile dünyayı sömürürken
Kahretsin kahhar olan zulmü seyredenleri
Gamzeleri üşüyen çocukların üstüne
Ölümsüz güneş saçsın ışıktan tellerini
Karanlık dehlizlere uzaysın ellerini
Sevgisiz bir dünya da ölmek istemiyorum