Sevgisiz kul Şiiri - Burçin Çelik

mayını bol yaşamaktan yoruldum ben artık
bunca yıl patlayıp kaybolmayı bekliyorum sanki
duvar yumruklamayı babamdan öğrendim ben
beni sizle korkutamazsınız

hayat size ipek kundaklar sunduğunda ben bir patiskaya sarılmış süt bekliyordum
siz cennet kokulu bir annenin kucağındayken ben doğarken boynuma dolanmış hayat kordonunun gevşek yanından nefes alıyordum
siz en ufak ağrılarınızda ağrı kesiciler alırken
ben serum lastikleriyle bileklerimdeki kesiklerin kanını kesiyordum

Tamir masraflarım gün geçtikçe çoğalıyor
Biliyorum ne yazsam anlatamıyorum derdimi
Herkes ve her şey mükemmel ilerliyor ben yerimde sayıyorum öylece işte
Düşünün ki nöbet geçiren bir hasta,nöbetçi eczane arıyor
Annem yalnız bir kadın ama her pazar iki kişilik kahvaltı hazırlıyor
Ne diye?
Oturup her hafta bir ölüyle kahvaltı ediyor
Tuhaf.

Keşke adım Meryem olsaydı
O zaman rabbim belki başka severdi beni
Keşke bu kadar hırçın olmasaydım
Babam prensesi yapardı belki
İşte o zaman babama
Eve getirdiğin cinnetler bozuk çıktı dedim diye ölümüne dayak yemezdim belki

Sevgisizliğimden dem vuruluyor hep yüzüme ne tuhaf
Ben ilk terkedildiğimde sekiz yaşındaydım
Oto boka konmasın taze kanla beslensin diye bir kara sineği sahiplendim o yaşlarda
Yaradılışında uçmak var diye kıskanıp kopartıysam tek kanadını ne olayım
Dizimdeki yaraları özenle kanatıp sunduk sofrasına
Bir sabah uyandım yoktu mendilimi serdiğim o kibrit kutusunda

Sizin sevdiğiniz şeyleri sizin sevdiğiniz gibi sevmediğim doğrudur
Bu muydu meleklerin yazma sebebi amel tahtasına “bu insan rabbin en sevgisiz kuludur”
Şaçımdan tırnağıma her uzvum şahit olsun ki
Sizi Allah’a söyleyeceğim
Yarattığı kullarının aksine gittiğim yol benim kırık oyuncaklarımın yoludur

İntiharlı hayallerle uyumaktan yoruldum ben artık
Alın şu tabureleri altımdan direnmem yaşamayı çok sevmemden mi sanki
kalbimde beni öldüren bir aşkla yaşamayı annemden öğrendim ben
Beni yokluğunuzla korkutamazsınız

Burçin Çelik