Sevgisiz dört duvar yıkılıyor…
Sürükleniyorum tutuyor bir rüzgâr kollarımdan
Ayaklarım çözülüyor yollardan boşluğa çıkıyorum
Doluyor tenimi saran hava kederlerin soluğunda
Bir çıkış arayan yüreğimde demir parmaklıklar var…
Hayat hiç görmüyor tutuk yaşıyor tenin dokunuşunda
Sevginin hünerli bakışları susuyor adeta dökülüyor
Gözlerden kalbe giden köprüler yıkılıyor uçurum oluyor
Ellerin yalnız dansını görüyor doğan güneş kırgın ama…
Boşuna bir kulaç atmak gibi kuru denizde yüzmek var ya
Kumun yakıcı sıcağında güneşi görmek umutsuzca serap gibi
Bitmeyecek gidişlerin ayak izleri olmak sahipsiz yolarda
Tükenmek gibi serilmek yüzüstü bir parça kâğıt gibi kapılmak akıma…
Üşüyorum dostum sevginin eksikliğinden örtmüyor ruhumu
Ayaklarım açıkta sanki ve sahipsiz gecelerin ayazında
Gözlerimi uyku sarmıyor yorgunluğun ağırlığı düşmüyor
Sevgisiz dört duvar yıkılıyor duygularımın üstüne…
Oktay ÇEKAL
20.10.2012–00.57
Kayıt Tarihi : 18.11.2012 11:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!