Sevginin Sıcaklığı Şiiri - Hülya Dedeoğlu

Sevginin Sıcaklığı
Yıl 1984
Mevsim kış.
Ankara soğuk, çok soğuk
Caddeler yağmurla yıkanıyor
Kristal damlalar zeminle buluşurken,
Tüm kötülükleri ve çirkinlikleri silip süpürüyor.
Yalnızım, yapayalnız.
Ellerim cebimde Mithat paşa Caddesine doğru yürüyorum.
Kalabalıkların içinden süzülürken,
Aklımdan geçen kaç kişinin benim kadar yalnız olduğu.
Birden aklıma yolumun üzerinde iş yeri olan bir dostum geliyor.
Ne güzel şeyler paylaşmıştık bir kaç yıl
Uzun süredir görmüyorum.
Sivas’ın Kangal köyünden büyük şehre geldiğinde
Öyle saf, öyle temizdi ki.
Çalıştığı iş yerinin kapısını çaldım
Kendisi açtı kapıyı.
Offff! Çok soğuk dondum! dedim.
Ürkek bir bıldırcın gibi titriyordum.
Gel ben seni ısıtırım dedi.
Odasında soba var herhalde diye düşündüm.
Beni sandalyeye oturttu
Ellerimi ellerine aldı
Ve nefesi ile hohlamaya başladı.
Bunu en son çocukken babam yapmıştı.
Şaşkınlıktan gözlerim yuvalarından fırladı.
Hem hohluyor hem de sürtme hareketiyle ellerimi ısıtmaya çalışıyordu.
O, ellerimi ısıttığını sanıyordu
Oysaki içimi ısıtmıştı.
Ve.
Anladım ki, yalnız değilim.
Kendi ısısı ile seni ısıtan dostlar olduktan sonra
İnsan hiç üşümüyor.
Bir daha hiç üşümedim.
Ve hiç yalnız kalmadım.
İçim dostlarımla sıcak... Sımsıcak.