Sevginin ruhuna dokunan melodiler oluyorum…
Son gecemizi andım yatağım boş ruhum sensizdi
Boşluğunun her metresinde ayrı ızdırap vardı
Düşmüyordum yere bir diken batar gibiydi hayat
Her seferinde dokunuyordu tenime kanamıyordum…
Yılların saplandığı kramp gibi acıyor yüreğim
Hasretimde gizli anlam var içimden fışkıran
Kırılıyor dokunuşların cam şişeleri hayallerimde
Doluyorum bir hapis nefesinde yaşamadan hayata…
Kaçan bir gerçek gibi doğruyu arıyorum, kendimden
Çok ötelere adımlarım ruhumu alıp götürüyor
Bedenim boş çöl gibi kurak mevsimler yaşıyor
İçimden çıkan hayatım bir köprü oluyor gözlerimden…
Yürüyorum karanlığın sonsuzluk nefesine doğru
Kayboluyorum gözlerimde bulunmaz oluyorum kendimden
Uzakların türküsünde dudaklardan süzülüyorum
Sevginin ruhuna dokunan melodiler oluyorum…
Oktay ÇEKAL
16.09.2012–11.10
Kayıt Tarihi : 18.11.2012 10:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!