Sevginin ışığı Şiiri - Rukiye Çerezci

Güneş doğuyor yine gökyüzünü perdelercesine,
ümitleri ve mutlulukları getirircesine.
Şafakta bir kızıllık belirir önce,
renklerin hakimiyeti sarar her yeri.
Küçücük ışıklarıyla çabalayan geceye inat,
kocaman bir aydınlık getirir ahenkle.
'Merhaba! 'der yüreğiyle önce.
Işığını dağıtır cılız korkak filizlere,
filizlerin gözleri kamaşır.
Korkarak şaşkınlıkla bakarlar çevrelerine.
En cesaretlisi başlar gülümsemeye
ve sonra diğerleri.
Cemreler öper toprağı,
çam ağaçlarının kokuları sarar etrafı.
İçeriye süzülür hayal perdesi gibi.
Üşüyen küçücük ellere ve ayaklara
gülümseyen dudaklara der tekrar '-Merhaba!
Sonra ilerler daha gerilere,
ışıkları artık her yere uzanır.
Küçücük beyinleri aydınlatır
ışığıyla,çabasıyla ve sevgisiyle...
Bu ışıkla aydınlanan yüzlere,
ümit yağmurları yağar günlere.
Sabrıyla,sevgisiyle can vermeye uğraştığı filiz;
kendisini yetiştiren bu sevgi odağına bağlı
ayaktadır ve büyümeğe çalışır.
Biraz daha büyüdüğü zaman anlar ki;
bu ışık,
öğretmeninin ışığıdır.