Sevginin Gücü Şiiri - Muhtalip Türkmen

Eğer sen bana,
Sevdiğini söylersen birgün;
Öyle bir bakarım ki gözlerine
Işık ışk şimşekler çakar
Yüreğinin orta yerinde.
Fırtınaya tutulmuş gibi olursun,
Elin ayağın titrer heyecandan.
Anlayamazsın ilk anda,
Hangisinde olduğunu mevsimlerin;
Ateşler basar benliğini,
Yazda sanırsın bir anda kendini.

Sevinç yaşları dökülür gözlerinden,
Islanırsın,
Ve bir ürperti kaplar aniden içini,
Heyecanlanırsın
Tutmaz olur elin ayağın,
Bilinmeyen bir nedenle
Sanki üşümüş gibi olursun
Ve mevsimi kış sanırsın.

Sevgiler geçer aklından bir bir,
Aşkları sevdaları düşünürsün,
Hüzünlenirsin belki o anda,
Dökülen yapraklar gelr aklına,
Güz gülleri, kasımpatları gelirde
Mevsimi sonbahar sanırsın.

Bir garip olur için,
Bilemezsin ne diyeceğini.
Bende şaşıracağım o zaman,
Yıldırım çarpmış gibi olacağım,
Senin yüzünden.
Ne olduğunu anlayamadan ikimiz,
Gülümsemeler düşecek yüzlerimize.
Olur ya sonra;
Aklımızı başımıza topladığımızda;
Yüreklerimizden taşarken sevgilerimiz
Bir birimize sarılacağız heyeceanla.
Göreceğiz ki sonra bir anda,
Mevsim dönüvermiş ilkbahara.
Biz sevinçle dönerek gerçek hayata,
Yüzlerimiz gülecek yeniden;
Aşkla, sevdayla ve heyecanla.
Tutunarak hayatın dallarına,
Devam edeceğiz yaşamaya.

Bu şiir hayallerin ve sevgilerin karışımından doğdu.