Sevginin Elleri Şiiri - Yasemin Yılmaz

Uzanıyor içimizdeki ruh, dışımızdaki ışığın şefkatiyle diğer yaşlı gözlere.
Sevginin elleri her yerde.
… Işığında
Sevgi neredeyse o, oradadır.
Elleriyle donatır yüreklerimizi.
Onu aramak en büyük körlüktür, oysa o muhtaca uzanan bir eldedir.
Yanaklara uzanan derin mutluluk çizgisindedir.
Toprağı ve gökleri yaratan ihtişam, küçücük bir tebessümdedir.
Elleri uzanır yetimin saçlarına dokunan şefkatle.
…
…
En yakınımızdaki, bizim bile bilmediğimiz diğer bizi tanıyan ihtişam…
Sana sesleniyorum…
Biliyorum duyuyorsun…
Biliyorum dualarıma ve gözyaşlarıma şahitsin.
…
…
Kuşatılmış etrafımız karanlık bir mihverle
Sana açılan avuçlara düşen misketler, ardında kan izleri bırakarak düşüyor avuçlardan.
Yerden arşa uzanan sesleri susturmaya yetmez ki oysa ne karanlıktır niyetleri.
Cenklerle değil bilgiyle boğmaya çalıştıkları, sana seslenen genizler.

Sen… Sevgi…
Korkmuyorum artık.
Ne karanlık boğabilir ne de…
Sana geliyorum…
Ellerindeki ışığa muhtacım…