Sevgimizde bereket açsın, rengârenk

Sevgimizde bereket açsın, rengârenk…

Neden, hep ben üşüyorum güneşte,
Oysa terleyen insanların, arasındayken…
Yeri bunultacı rehavet sarmış, soluk susmuş havaya,
Göğü bulutlar çalmış, kapkaranlık hayaller var…

Umut kendinden geçmiş, bulunmaz alacada kayıp,
Yürek ağlayan bir güvercin, hapis uzak kafeste,
Ağaçlar rüzgârı görmez olmuş, sallanmaz dalları,
Yeşilin renklerinde mutsuz bir matlık var, gözlerimin gördüğü…

Tenimde sen kanarsın, saçımdan tırnağıma kadar,
İçimde sen yaşarsın, ruhumu taşıyan bir emekçi,
Sevgimi ektim gözlerine, yedi veren gül açtı,
Ellerime can veren dokunuşun, sıcak bir huzur tattı…

Haydi; gel sislerin ardından, gözlerim sende güneşi görsün,
Gökyüzünde kaynayan toz duman, yağmurunla çözülsün,
Bir güzel koku yayılsın bedeninden, hissedilsin en içten,
Biz olalım gönülde, sevgimizde bereket açsın rengârenk…

Oktay ÇEKAL
30.04.2012-09.06