Sevgimin Serüveni Şiiri - Vural Keskin

Talep etmişim bilgiyi hep;
Talebelikle geçmiş yıllar…
Yaşamışım her şeyi sadece öğrenmek için,
Olmuş bunlar kalbimde budak salan dallar…

Analiz etmişim hep üçüncü kişi gibi.
Yaşamamışım hiçbir şeyi kalbimde.
Yaşanılanlar arasında yaşayan ben olmadım hiç,
Ulaşılmadım, hiç kimse olmadı yüreğimde…

Herkes ve her şey bilgi kaynağıyken sadece,
Ruh geliverdi birden hiç anlamadan,
Kalbimde bitiverdi korunası bir GÜL,
Ruhu tattırdı birden akıl olmadan…

Gizemli bir dünya ruhun yaşandığı,
Her yer sisli, hiçbir şey gözükmüyor.
Gidilemeyeceğinden değil aslında ileri ve geri,
Anın sıcaklığı hiçbir yere götürmüyor…

Bir şeye odaklanıp sadece onu isteyen,
Kırılgan ve mızmız bir çocuk oluyor insan…
Bulunduğu anın ve yerin dışındaki
Yer ve mekanları düşünmüyor bir an…

Onun olduğu zaman ve yerde,
Olmalı istediği nedensizce hemen.
En büyük neden değil midir
Bir şeyi delicesine istemen?

‘İstemek’ olan yaşamdaki, gerçek istekli çocuklar mı,
Zorunluluk ve sorumluluk altındaki büyükler mi?
Bu dünyayı asıl kim yaşıyor acaba?
Büyüklerin üstündeki geçici boş yükler mi?

Tüm yüklerimi attım sayende.
Çekmiyor artık yer çekimi beni…
‘Yaşıyorum! ’ şu an bu gezegende,
Hissediyorum sahip olduğum bedeni mi…

Bedenimi titreten gül, bir gonca,
Hayat saklı bir tutamının içinde…
Anlamak için çalıştım onca,
Anlam bir tutammış, saklı hayat biçiminde…

Yaşıyorum ve seviyorum seni
Bulutlara beni yerden çeken!
Dünya sende yitirdi özelliğini,
Nedir bu yer çekiminin yerine geçen?

Bu sorunun varlığı bile
İspatıdır sevgimin sana.
Cevabı ise: Onun şiddeti.
Seni çok seviyorum anlasana….