Sevgime Zulmetme Şiiri - Ünal Yıldırım

sevgime zulmetme
yanardağ ağzı gibi yüreğim
aysız gecelerine akıyor
yorgun gecelerini zorluyorum
koklayıp salınamadığın
bir bahçenin ustasıyım
bin emek veriyorum
bir tek çiçeğine
gör bunu

sevgime zulmetme
ateşler değil senden beklediğim
yanalım diye
ölümler hiç değil
ölelim diye
bu sonbahar mevsimi
senden uzaklarda, Fethiye’deyim
umutlandığım otobüsler getirmediler seni
portakal ağacına yaslandım hüzünlerimle
başucumda portakallar
ve bir tanıdık şarkı
karşı bahçelerden
aşıp geliyor ayvaları, narları
“şimdi uzaklardasın
gönül hicranla doldu“
ve kadehimi iki kez doldurdum
birini içtim
balıkların yarısı mangalda kaldı
tabağımda kıvırcık salatam
vakit geç
kendimle yürüdüm
bambudan bir koltukta uyudum senin için
üşüdüm ikimiz için odamda
ay bile terk etmedi penceremi
seni nasıl da özledim
gönlümün gülen yüzü

özlemlerime zulmetme
onlarca yılın sabrını
Patara sahillerine yaydım yürüdüm
yağmurlara verdim başımı
zeytin ağaçları biliyor
kan fışkırdı göğsümden
karşımda sağır bir duvar gibisin
bal sarısı gözlerin kör
kendine zulmetme
bana zulmetme
günlerdir uzanıyorum çakıl taşlarının üzerine
kulağımda dalga sesleri
boylu boyunca ter içindeyim
yüreğim durmuyor yerinde
düşündükçe ellerini
bir meltem esintisi geziniyor sırtımda
düşündükçe
yüzüme vuran sıcak nefesini
ikliminde sakallarım uzuyor
çaresizim
ağlamak da sevdaya dahilse eğer
ağlıyorum