Sevgim mi ağır geldi sana!!!

Bundan sonra sana verilecek ne bir selam var...
Ne de adını geçireceğim bir dua.
Aşk mıydı bu?
Yoksa…
Yalanlarla kurulmuş bir tiyatro mu sadece?

Beklediğim…
Bir tebessüm değildi sadece.
Ben umut bekledim,
Sen ihanet getirdin.

Bir damla gözyaşına bile değmedin...
Seni yazan kaleme,
Beni susturan gecelere… yazık.

Sen, kendini yıldızlar arasında Zühre sandın...
Oysa her sabah,
Güneş doğunca batıyordun.

Ben mi?
Ben…
Kıblesini kaybetmiş bir dua gibiydim,
Yönsüz…
Sessiz…
Ve içi sızlayan.

Artık ismini çizdim kalbimden.
Sensizliğin kalemini kırdım.

Söyle ulan!
Ben mi çok sevdim seni,
Yoksa sevgim mi ağır geldi sana?

Her sözün yalandı...
Her bakışın, bir başka intihar.

Neyim kaldı ki senden sonra?
Bir can…
Eğer varsa hâlâ,
Onu da sen al...
Ama koyma sabaha.

Sabah ezanında verilsin selâmım,
Ardından okunsun bir Fatiha…
Ve bitsin bu hikâye,
Sessizce.

Ulan...
Bir defa olsun dürüst ol!
Ben mi çok sevdim seni,
Yoksa…
Sevgim mi taş gibi geldi sana?

Zaten bu aşk…
Faili meçhul bir dosyaydı baştan.
Adını bile koyamadık.
Sadece…
Bir “ben” vardı
Ölürcesine seven…
Ve bir “sen”
Beni ölümüne yalnız bırakan.

Geceler…
Gündüzüme sığmaz oldu artık.
Benliğimden taşan gözyaşına bakıyorum,
Ve hâlâ soruyorum kendime…

Ben mi çok sevdim seni…
Yoksa sevgim mi…
Dar geldi sana?