Sevgim Şiiri - Erdal Tuna

Sana seni sevdiğimi anlatmış mıydım hiç...
Şehirler arası bir otobüs yolculuğunda
Sen omzumda uyurken
Seni uyandırmamak için nefes almadan ölebileceğimi,
Sonbaharda dökülen yaprakları ağaçlara takabileceğimi,
Okyanusun ortasında ismini dalgalara gömüp sönebileceğimi,
Her defasında yanından ayrıldığımda
İlk defa gibi dönebileceğimi.
Sana seni sevdiğimi anlatmış mıydım hiç...

Ne kadar beklediğimi biliyor musun.
Issız bir adada insan sesi duymak bile
Hızlandırmazdı kalp atışlarımı,
Gelen sen olmasaydın.
Gönül haritamla aradığım saklı definemdin sen.
Bulmak için kaç yanlış yeri kazdım,
Kaç yanlış taşın altına baktım,
Bu yüzdendir ki ilk gördüğünde beni,
Elim-yüzüm kirliydi.
Yanlış kazılarda geçirilen beyhude zaman
Ve onların geride kalan kirleri.
Arıtmak zaman alırdı biliyorum,
Yine de tuttun o kirli elleri.
Minnettarım.
Ellerimi tuttuğun için değil
Tutmasaydın yine minnettar olacaktım,
Bulduğum için seni,
Yokluğunu kabullenmeye başlamışken
Yanılttığın için içimden gelen azim kırıcı sesleri.

Artık biliyorum varsın, dinlenmeye çekiliyorum.
Bundan sonra sen yorulacaksın
Olduğun gibi değil gördüğüm gibi olabilmen
Emek isteyecek.
Yorulacaksın.
Çizdiğim portre hep senden daha canlı görünecek,
Soluk olmaktan sıkılacaksın.
Sesini bile itinayla dinlemiştim en coşkulu kalabalıklarda,
Kulaklarında sende o sesi duyamazsan bir gün,
Çıldıracaksın.
Zor olduğunu göreceksin bulunan bir define olmanın,
En gösterişsiz vitrinlerde sıradan taşlara
Gıptayla bakacaksın.
Fakir çocukların satın alınamaz gülüşleri gibi
Bilemeden değerini yaşayacaksın.

İtiraf etmeliyim aramak bulmaktan daha güzel geliyor bazen.
Bu yüzden hep arayacağım seni,
Hiç bulmamış gibi,
Her gidişimde döneceğim
İlk defa gibi.
Bu yüzden ne zaman dokunsam tenine,
Titreyecek ellerim yeni bir kıtayı keşfeder gibi.
Bulmak aramaya mani değil,
Yeter ki bulduğum gibi kal.
Hep aynı acemilikle tökezlerim yollarında,
Hep aynı bulma özlemi...