Sevgiliye Methiye Şiiri - İsmail Bayrak

Sallayan birileri olurdu her zaman,
çocuk bu durmak istemez hiç derlerdi de;
insan binmeye görsün, inesi gelmiyormuş.
O parkın,
yıllardır içinde yalnız dolaştığım,
çimenlerini ezdiğim,
banklarına adını yazdığım
işte o parkın şen çocukları çoktan büyümüşler.
Büyümüşler serpilmişler de,
o salıncaklara kardeşleri biner olmuşlar.
Bir ben kaldım eskilerden...
Bir bendim belki o zamanın;
gidenlerin, gelenlerin tek şahidi.
Hatta kim bilir kaç bekçi geçti bu parktan diyenlere,
inatla, ısrarla
“–Ali, Mehmet, Hakkı Amcalar...” diyebilen
tek ben kalmışım.
Çok olmuştur saçım sakalıma karıştığı anlarda,
bakkal oğlunun beni bekçi sanmasını
ve “–Bekçi Amca bana yer vermiyor Eyüpcan” demesini.
Benim niyetim ise onca senedir sadece sen değil miydin.
Sadece sen koymuyor muydun kendi ellerinle her gün beni bu parka.
Otur bir tanem,
kal burada
ben sana aşkımı anlatayım,
sen dinle demiyor muydun.
Bir yerlerde bizim şarkımızı dinleyip ağlayanlar olmuyor muydu.
Her dönüşümde seni bulmak yok işte,
her geldiğimde seni görmek de yok.
Neden?
Neden giden hep sen,
kalan ben?
Şimdi oturmuşum bu gezegene,
ziyaretçilerini seyrediyorum yine.
Yine bir yerlerden ışınlamışlar umutlarını buralara.
Bir ağaç altı ıslak olmaya görsün,
hiddetle küfür edenlere bakıyorum.
Hani bir suçlusu da ben olan,
o bankların üzerinde yazanları okuyup
tövbe estağfurullah diyenlere bakıyorum.
Kaynağı biz olunca bir suçun,
başımızı öne eğmekten başka bir şey gelmiyor elimizden.
Bari yine eğilmekle kala görsün bu kelle cağız,
bakarsın gün gelir bulutların ne kadar hızlı akıp gittiğini görüverir.
Diyeceğim o işte,
sen gittiğinden beri,
buraların tek müdavini olmak artık hiç hoşuma gitmiyor.
Hiç durasım gelmiyor buralarda,
bir şeyler nefret uyandırmalı bende,
bir şeylerin yüzünden kızmalıyım bu parka.
Kızmam gerek,
öfkelenmem,
bir daha yüzünü görmemem gerek hem bu iğdelerin,
çamların, kavakların ve de senin...
Sendin ve bildiğim,
tanıdığım, beklediğim sendin nefretim.
Olmuyordu ve hiç beceremedim yokluğunda seni unutmayı.
Bir gün gelecek misin?
Bana hiç bir şey söylemeden,
“ayrılmamak üzere merhaba” diyecek misin.
Onca ileteceklerim varken sana,
o deniz gözlerine bakarken yine sus pus olacak mıyım karşında.
Yine dokunurken ellerine
içimi bir korku saracak mı?
Yine sen bana son sözlerini söyleyemeden
çıkıp gidecek misin kollarımın arasından.