Sevgiliye Mektuplar KANAYAN YARALARıMIZ ...

……… Solgun gecelerin ardından tan vakti gülümseyen gün değildi aşk, o bitmez
ve geçmez dediğimiz yaralarımızı tazeleyen ama kanatmayan, acıtmayan, benzersiz
bir oksijen depolayan tarifsiz melankolik serseriydi tenlerimizi rahatlatan…

……… En olmaz dediğimiz anlarda yaratılan ve tazelenen yaraların üzerinde tomur-
cuklarla yeşeren, susuz filizlenen, kökleri yıllar öncesinin onulmaz acılarını hapse-
den kırılgan ve masum aşktı yaşadığımız, acısı diplerde ve yaraların hemen altında
dokunsak kanayacak, dokunsak ağlayacak… Şimşekler çakardı o olmaz zamanlarda
ve iki uzak ve ayrı kentin aynı sefil kardeşliğini yaşayan ortak varoşlarındaki halkın
yüreğine düşen cemre olurduk habersiz, uzun, kısa, orta saçlı kızlar seni severdi
sen bilmezken, nehrin kıyısına komşu gecekonduların yeni yetme gençleri de beni
severdi benden habersiz ve umutsuz atlarken nehrin balık kokulu sularına…

……… Ve bir anda dört mevsime eklenmemiş diğer nice mevsimleri üretir eklerken
sevda denen deliye kış ortasında bahar düşerdi bazı kentlerin kıyılarına, ayrıldığımız-
da güneş doğmazdı oralara ve damarlarımızdan hücrelerimize doğru yol alırken sak-
larken içimizde güneşi şimdiye kadar doğmamışlığında… İçimizdeki güneşti yarala-
rımıza değip tuz sancısı acılar doğuran ve her acıda yeniden doğar, doğarken tuzu
şifalı ilaçlara, yaralarımızı aşka çevirirdik konakladığımız sınırı olmayan ülkelerde…

……… Tahrip gücü yüksek mektuplar yazardık dağarcığımızda uykuya dalacağımız
anlarda birbirimize yollayacağımız ve geceyi bölen sessizlikten fırlayarak uyanırdık
yazdıklarımız ulaştı mı diye…? Senden gelenleri okurken bulvardaki çiçekleri ve
çimleri sulayan belediye arazözünün hortumundan fışkıran sular eşlik ederdi yaz-
dıklarının serinliğine ve ürperirdim bir an, yıldızlardan yüreğime dökülen imgelere
sarılır, çim tanesi olur mola vermek isterdim yaralarıma değen su taneciklerinde…

……… Aşka inancını kaybetmiş insanlara umut olmak değildi yazdıklarım, acılarım
ve ben, seviyorken sendeki seni ve acılarını, kardeş yaralardı üleştirdiğimiz, dike-
nini yitirmiş güllere ağıtlardı yakılan ve yazılanlar… Yaralarımızı öperdik kavuşma-
larımızda- ki, nemli kalsın, kurumasın, sonraki mevsime uysun diye ve en çok bana
gelen ayaklarının parmak yaralarını sever, sonsuzluğa uzanır öperdim onu doymaz-
dım, her gelişinin kanayan en güzel yarasıydı, bahar badem kokardı sonbaharda…

……… Patika yollara sapardık yangına çevrilip küle dönmesin diye yüreklerimiz ve
her mevsime uygun kanamalar üretirdik çünkü; aşktı ayakta tutan, aşk kanayan yara-
larımızın iksiriydi… Onsuz geçen zamanlardan intikam alırcasına her anı yeni anıla-
rımıza ekler ve evrenin aşksız deliklerini, yüreklerimizden gözlerimize yansıyan o
deli mavi sevdamızla kapatmak isterdik farkında olmadan, kapanır mıydı, var mıydı?
bilinmezliğinde… Yüz yıllar süren suskunluğunu patlamalarla sonlandırıp kızgın
lavlarla akan yanardağın ateşleriydi yaralarımız ve kanayanımızdı sönmeyen sönme-
yecek olan… Kanayan yaralarımızdı aşk…

12.09.2007 - Adana