Sevgiliye Mektuplar Şiiri - Metin Bahri

Seni düşünüyorum
Güneş açmışken kollarını semaya
Yıldızlar gülümsüyorken geceye
Dökülürken yağmur eteklerinden
Griye bürünmüş göğün
Savururken yapraklarını bir-bir
Yalnız büyüyen koca çınar
Seni düşünüyorum
Çiçekler artık daha gür açıyor
Bahar gelmiş memlekete
Koşuyor çocuklar, yorulmak bilmeden
Rüzgar tüm heybetiyle esiyor
Issız, bir o kadar da heybetli şehrimde
Seni düşünüyorum
Saçının teline hasretken ellerim
Tenim arıyorken dudaklarını
Sağır olmuş geziniyorum öylece
Kesilmişken sesin kulaklarımdan

Bir özlem artık içimde barındırdığım
İzine rastlasam kaybolacakmış gibi

Bir olmuş yıldızlar
Birleşmiş göğün maviliğine karşı
Aydınlatıyor yüreğimi
Güneş kıskanıyor onları
Daha da parlamak istiyor
Daha da beslemek kimsesiz umutları
Doğmak istiyor dağın ardından
Hiçbiri senin gibi olmuyor
Isıtmıyor içimi senin gibi
Seni çağırıyorum baharın aydınlığından
Ne güneş yetişebiliyor ne de yıldızlar ışığından saçılan güzelliğe
Seni anıyorum
Yüreğimden dökülüyor kelimeler
Çöllere kar yağıyor
Şenleniyor ıssız yeryüzü adını andıkça

Yoruldum
Anlatmaktan değil, anlaşılmamaktan
Gün geçtikçe zayıflıyorum, yaşayamıyorum eskisi gibi
Seni çağırıyorum her şeye rağmen
Bekliyorum aynı limanda
Bekliyorum, güneş yerine senin doğmanı
Rüyalar tanımıyor artık beni, değişiyorum her geçen gün
Tanıyamıyorum kendimi, ruh değiştiriyorum her geçen gün
Bir bakış atıyorum ölüme
Göz göze geliyoruz biran için
Nasıl yenebilirim bu korkuyu
Nasıl çekip kurtarırım sessizce

Bulutlar sarmış ruhumu
Karartıyor yüreğimi yavaş yavaş
Yok oluyorum azar azar
Toprak acıyor hâlime, beni çağırıyor
Bir heyecan kaplıyor içimi
Sanki hep bu ânı beklemiş gibi
Açmış kollarını beni bekliyor
Sarılıyorum bütün niyetimle
Sarhoş ediyor kokusu
Kendine çekiyor nahoş bedenimi
Koşuyorum ölüme doğru, farkına varmadan
Seni de alıyorum yanıma, yüreğimden eksik etmeden
Seni de sarıyorum kollarıma, canına zeval vermeden

Anımsıyorum
Bir ışık gibi saçılıp geceyi aydınlatıyor gözlerin
Kimsesiz çocukları sarıyor yufka yüreğin
Saçların, şehri kederinden arındırıyor beraberince
Anımsıyorum
Geleceksin diyor bir ses uzaklardan
Bitecek bu özlem diye haykırıyor
Her ne kadar hayal olsa da anımsıyorum
Beyaz bir vapura biniyoruz sanki
Yol alıyoruz ellerin kadar güzel maviliklerde
Sen, ben ve adını haykıran martılar
Ölüp-ölüp diriliyorum, yüreğim çırpınıyor
Kimse fark etmeden ölüyorum artık
Ölüyorum günlerimi seninle geçirmeden
Bir çiçek bile takmadan kulaklarına
Kollarım sarmadan nahoş bedenini
Ölüyorum öpmeden gözbebeklerinden
Tenim değmeden tenine zamansız
Ölüyorum sevgilim, yüreğimden tut
Kaybetme beni herkes gibi

Geliyorum sevgilim
Sar beni kollarına...