Sevgili sevgilim; kokunun olmadığı diyarlar da, sesinin gelmeyeceği kadar uzaktayım teninden. Burada hiçbir sokak benzemiyor el ele dolaştıklarımıza, hiçbir park andırmıyor sarmaş dolaş oturduklarımızı. Hiçbir kadın benzemiyor sana, hiçbirisi senin gibi gülmüyor. Yine de ben... Ah, sanırım deliriyorum. Evet, evet kesinlikle deliriyorum. Yoksa hiç normal değil bu. Değildir değil mi ? Olamaz yani, yüzlerce kilometre uzakta, hiç uğramadığın sokaklar da kokunu hala alıyor olmam, yerli yersiz sesini duymam, her güzel kadın da seni görüyor olmam normal olamaz değil mi sevgilim ?
Hatırlar mısın bilmem, "insan kaybettiklerini öldürür zamanla; hatırladıkça yavaştan, unutunca hepten...". Şimdiler de ben, hala yaşatıyorum seni. Hem de hiç yaşamadığın bir şehirde. Hiç geçmediğin bir sokaktan beraber geçiyoruz, hiç içmediğin biradan beraber yudumluyoruz, beraber yaşıyoruz hiç yaşamadığımız gibi. Şimdi soruyorum sana; ben böylesine yaşatırken seni hiç var olmadığın diyarlarda, sen kaç kez öldürdün beni kokumun hala silinmediği o sokaklar da? Hem de bir başkasıyla...
Mustafa TurganKayıt Tarihi : 18.8.2019 03:20:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
