Sevgiliye Mektup

Sensizliğin seni çağırıyor; garip.
O da pes etti bak sonunda.

Bazen kendi kendime düşünüyorum da.
Bu, sen değil de bir başkası olsaydı mesela...
Aynı şeyler yine olur muydu acaba?
O da dayanamaz mıydı, sen gibi bana?
Arkasından şiirler yazılır mıydı onun da?
"Şiir" denirse bu anlamsız ağıta.

Sadece ölümden korktuğumu söylerdim zamanında.
Bu da değişti biliyor musun yokluğunda?
Bu kadar yaklaştı mı ölüm insana;
Senin öldüğümü göremeyeceğin geliyor aklıma.
O gün gelip, ölüm yapıştı mı yakama,
Acizliğimi görmeyeceksin olmayacaksın yanımda.
Ne mutlu, ne mutlu değil mi bana?

Acizlik ne kadar dokunurdu kanıma.
Biliyorum acizdir her insan, Allah karşısında.
Ama ben her gün dua ederdim O'na,
Beni aciz düşürmesin diye, senin yanında.
Şimdi kendim haykırıyorum bak bunu sana.
Acizliğimi haykıracağım belki inanmayacaksın ama...
Sensiz nefes bile oturuyor boğazıma.
Ölüm bu kadar hasretle beklenmedi daha.

Şimdi mezarımda,
Yıllardır senle dolan bu odamda,
Kokun gelir sanki burnuma.
Belki şu gülden geliyor, bak şu vazoda.
Seni bir daha hatırlatmasın diye bana,
Bu gülü de göndereceğim mektubun yanında.

"Aşk" derdik değil mi bunun adına?
"Bir gün ayrılırsak, hani olmaz ya"
Derdin "sen geçersin benden büyük bir olasılıkla,
Zaten biz de ayrıldıktan sonra;
Birlikte kimse kalmaz koca dünyada"
Biliyorum.
Bir yerlerde yazıyor bunlar, bizde unutulsa da.

Sen de göreceksin bu mektuptan sonra,
O üç harf belirecek hafızanda,
Adı gerçekten "aşk" mıydı acaba?

Hani olur da...
İçinde meçhul bir mahcubiyet doğarsa,
Sakın ha!
Sana halâ kızgın olduğumu sanma.
Onca sene zincirlendim bu duyguya,
Kalbimi kurban verdim, şimdi paramparça.
Hissetmişsindir sen de, bu soğukluğu satırlarda.
Artık kızamaz oldum yani sana.
Ben bile "acizim" dedikten sonra,
Bu mektup da bulur seni korkma.
Sen de bilirsin aslında;
Bende bir korku mevcuttur daima.
Şimdi de korkum, faraza.
Beni gömmüş olman herhangi bir zamana.
Hak vermelisin bana.
Hayattan bu kadar vazgeçmiş olsa da;
Unutulmak zor gelir her insana.