Sevgiliye Mektup Şiiri - Emre Doğan

Sen hayata doymuşsun.
Neden bu kadar yorgunsun sevgili?
Bazen bir aç gibi hedefine ulaşırken,
Hırstan parlamalı gözlerin.

Sen hüznün batağına gömülmüşsün.
Neden bu kadar durgunsun sevgili?
Bazen bir anne gibi zorlukla boğuşurken,
Sevgiden usanmamalı kalbin.

Söyle, puslu gözlerinde hangi fırtınlar kopuyor?
Kollarını kaldırmaya mecalin yokmuş gibi,
İçinde “ben” olan rüyaların uyanmadı mı daha?
Söyle sevgili, seni kim üzdü?

Sen sanki küsmüşsün gibi,
Neden bu kadar kırgınsın sevgili?
Bazen bir çocuk gibi olmayacağını bile bile,
Ağlamalısın hayallerin için.
Ağlamalısın sevgili,
Söyle seni kim üzdü?

Bilmeliyim hepsini
Senin haritanı çizmeliyim ben.
Tozlu yollardan geçerken bakarız belki,
Söyle yoksa sen kayıp mı oldun sevgili?