Sevgiliye Şiiri - Ahmet Eser

Sevgili...
Ne diye başlayacağımı bilemiyorum.
"Canım" desem, yalan olur belki… ama "canım acıyor" dersem, tam yerinde olur.
Sen gittin.
Ve seninle birlikte, bende ne varsa eksildi.
Kimse bilmez ama, senin ardından susmayı da senden öğrendim.
Senin sustuğun yerde ben haykıramadım.
Senin gittiğin yolda ben kalamadım…
Ve şimdi ne zaman gözlerimi kapasam,
Sadece hatalarımız geliyor aklıma.

Birbirimizi sevdik mi?
Evet… hem de delice.
Ama biz, birbirimizi tam sevmeyi hiç öğrenemedik.
Bir gün bile kırmadan, bir gün bile susmadan yürüyemedik.
Oysa ikimiz de biliyorduk: "Hatasız olmaz."
Ama nedense en çok hatayı hep sevdiklerimize yaptık.

Biliyor musun, sen gittikten sonra hayat devam etti,
Ama hiçbir şey eskisi gibi olmadı.
Güldüm belki…
Ama gülüşlerim eksikti.
Konuştum…
Ama cümlelerim hep yarımdı.
Çünkü en güzel sözlerimi seninle susturdum ben.

Şimdi seni bir başkası sever mi bilmem…
Ama ben seni,
Sana rağmen,
Sonsuza kadar severim.

Ve eğer bir gün bu mektubu duyarsan bir yerlerden...
Bil ki; affettim her şeyi.
Seni de...
Beni de...
Çünkü bazı sevgiler, ne olursa olsun, içimizde kalır.
Ve bazı ayrılıklar… sadece hatayla açıklanır.

Ama hatasız olmaz.
Sonsuza dek… seninle,
Sessizce.