Sevgiliye... Şiiri - Sibel Berfin Gürsoy

Sustukça içimdeki yangın büyüyor
Büyüdükçe daha da yanıyorum
Yandıkça daha da susuyorum..
Bütün bu acılar ve çelişkiler ortasında
Konuşmaya mecalim yok. Affet.
Asırların yorgunluğu birikmiş üzerimde.

***

Tarçın kokulu bir bahçedeyim şimdi.
Verandalı bir evin ahşap kapısının
Ardında kaldı kaybettiğim her şey.
Her şeyi olmasa da , birçok şeyi
Geri alabilmek isterdim.
Oysa biliyorum ki, kapı yalnızca
O dünyaya açılıyor..
Bir gün beni sevmekten vazgeçersen,
Beni terk edip, o kapının ardındaki
Dünyaya katılırsan,
Geçmiş zamanların, geçmiş yüzlerinden
Biri olursa yüzün,
Ve suretin silinirse ruhumun aynasından,
Gayrı geri dönme..
Hele, teselli olsun diye..
İçimdeki yangının için
Yedi deryaların cümle sularını
Getirip döksen, fayda etmez..

Dünya’nın merkezi,
İçimin yangınıdır!
Dünya döndükçe var olacaksın..

5 Mayıs 2002 / Ankara