Sevgiliye Şiiri - Elçin Öztürkoğlu

Parmak izlerini taşıyor kalbim
Üzgünüm ama bu sevdanın faili sensin
Hiçbir yağmur
Kurtarmayacak seni vebalimden
Hiçbir rüzgâr
Alıp gitmeyecek seni yaktığın bu seviden
Eğer rüşvete adı karışmış olsaydı güneşin
Belki bir tek o kurtarabilirdi beni ateşinden

Ferahlatıcı soğukluklar peşindeyim ister istemez
Neye elimi sürsem, kül olurum diye korkuyorum
Bir lanete, ayaküstü musallat olmuş gibiyim
Keskin kenarlı yol süsü taşlarından bile ümitliyim
Sakince başka bir sokağa açılan merdivenlerden de
Büyük bir ihtimalle, yüz elli yıl yaşayabilen
Kara kargaların da bana bir yardımı dokunabilir
O kadar yaşadıklarına göre içlerinde bir bilge olmalıdır

İnanıyorum ki; kaybetme korkusundan sıyrılmam gerek
Beğendirme kaygılarım da olmamalı diyorum içimden
Tapınmadığım ilahlara bile el açmanın tam zamanı
Menfaatten değil de buna 'kendini koruma' diyelim
Güzelim. Yanımdan çekip gittiğinden beri ben böyleyim
Her türlü yakarış içeren şarkıları da ezberledim
Tam üç yüz altmış dört gündür seni beklemekteyim
Tam üç yüz altmış dört keredir yenilmekteyim

Ve öğrendim; tank sürülerinden ağırdır verdiğin
Yeniçeri Ordusu'ndan da gürültülüdür sesi
Bir imparatorluğun sınırlarından bile daha genişsin
Öğrendim güzelim, sayende hepsini bir bir öğrendim
Şimdi, parmaklıklar arkasında gün sayanlar gibiyim
Tehlikeli özlemlerdeyim; sana hain bir bilgi ihbar edeyim:
'Bugün on dört şubat,
Aşkla vurulacaksın en tatlı yerinden, dikkat et sevgilim....'