Sevgiliye Şiiri - Julide Uzsayılır

Bir gün;

Karanlık sahilde yürürken sarmaş dolaş
kumlara uzanıp, yıldızların altında sevişeceksin belki
dalgalardan değil, tutkuyla ıslanarak
ellerinin altında başka el ve bedenin altında başka beden

Ya da çarşafı kaymış bir yer yatağında,
yalnız ve sırtüstü yatarken,
yüzünü döneceksin göz hizana gelen boy aynasına
bakacaksın, çıplak siluetinin karanlıkla beraber,
yok olmaya yüz tutmuş yansımasına.

Vahşi ve tüylü bir hayvan gibi kabarmış olan bedenin itiraf edecek
ve beni haykıracak…

Ama ben yokum artık, odaya sinen kışkırtıcı ter kokusunda.

Camı açtığında içeri dolan havada değil mutluluk,
bulutlu gökyüzünde aniden çıkan güneşte
ya da ayağına sürünen yavru köpeği okşamakla paylaşamazsın.

Ben bunlara hazırdım,
mutluluğu alıp kabul etmeye.
Sobanın üzerindeki kestane patlamış; mis gibi kokuyor,
sonbahar yaprakları alazanın kızılı.

Ama almayı bilmiyorsan hiç biri çalmaz kapını,
aslında çalar da sen anlamazsın.
Bir dilenciyi kovmak kadar kolaydır,
yüzüne kapıyı kapamak sevgilerin.
Köpeği savmak ve güneşte terlemek
hissedemiyorsan, ne şiirdir mutluluk
ne de yağmurlu havada yatağına uzanıp kitap okumak
kahvenin kokusu, hatta bir çocuğun attığı topun camı kırması...

Bunların adı mutluluk olabilir
ama sen duyumsayamıyorsan
demek ki yolun, çook başındasın.

Ya da;

Yorgun bacaklarının dar attığı iskemlede oturmuş yemeğini yerken,
önüne gelen lezzette bulursun sevdiğini,
ağzına aldığın her lokmayı paylaşırsın onunla.
o da bunu yese beğenirdi dersin, ya da ne yediğini düşünürsün.
uzaklarda olsa da sevdiğin böylece oturur karşındaki iskemleye.

Akşam bir film koyacağın zaman video player’a,
seçersiniz aralarından beraberce
ve o, “koy birini “ der “ fark etmez”
yan yana oturuyorsanız; hele, el ele, gerçekten fark etmez.

Geçen gün tramvayda bir kız vardı,
kar gibi bacakları açık saçık
kırmızı çiçekli siyah elbisesi içinde tiril tiril
dışarıda kalan sevgilisine el sallıyordu
bütün erkeklerin gözü ondaydı, daha doğrusu beyaz etlerinde.
ama o kimseyi görmedi, tiril tirildi, çünkü sevdiğiyle birdi

Hayat, tarlada çalışan için şehir
şehirdeki için İstanbul belki
İstanbul’daki için Avrupa ülkeleri
sevgililer için beraber olunan her yerdir

Bir kadın görmüştüm bir zaman…evinin camını silen
bir eliyle pervazı tutarken diğeriyle en uç köşeye uzanıyordu
ardında kocası vardı, pervazdaki eli tutan
kadın bez kirlenince eğilip yıkayacak oldu
gülüştüler, kocası bezi alıp yıkarken

Sabah uyanınca gazeteni alıp, kenara çekilmek istersin
kahven ya da çayın yanında
bütün gün yapacağın miskinliğin hayaliyle kalkarsın yataktan
ama daha mahmurluğunu atmadan eline giyimlerin tutuşturulur
açık havada kahvaltı programı vardır bu pazar
kızamazsın…hatta gülümsersin…sevdiğinin gülen yüzüne

Kavgadan sonra barışmanın tadı başka olurmuş
vurmuyorsan eğer şamar gibi yakan sözleri suratına
o kızgınlıkla bile seni bağırmaktan alı koyan
maziniz de duruyorsa yanı başınızda

Köşeye kıvrılmış televizyon seyretmesine,
sana arkası dönük yatışına,
omuzlarının düşüklüğüne, kaynar kanın…

Ve birden sarılırsın sıkıca.

Çünkü sevmek;

Sıcacık ve kısıkça söylenmiş bir sözdür ama içten,
omzuna yaslanmışken, nemli bir fısıltıyla kulak arkasına…

Saçını okşarken ki yumuşak bakıştır,
göz bebeğindeki ışıltıyla;
sevgiyi sırtlanmış ama endişeli; kaybetmek korkusuyla…

Ve hiç ummadığı bir anda, elini sıkarak dokunmaktır, ruhunda ki figana…

Yüreğinin tam ortasına…

2007-İstanbul