Sevgilisi Yok Olan Şair Şiiri - Esma Özd ...

Onlarca yıl geçti aradan
Yok halâ, yine yok sevgilin!...

Göçmen kuşlar gibiydiler
Önce, birer birer geldiler;
Tünediler, duldana sığındılar.
Sıra sıra dizildiler önünde
Eğilip, sıttılar içlerini.
Aşk şarabıyla yıkadılar
Boyadılar kızıla kendilerini.
Sonra, güze döndü mevsim,
Azıcık üşüyünce, çekip gittiler
Yine geldikleri gibi, birer birer...

Sen, şiirler yazdın her birine;
Ayrı bir içtenlikli, ayrı bir güzel!
Kimini besteledin; bülbül gibi şakıdın!
Sen, onların vazgeçilmezi
En değerli aşkıydın çünkü!

Fakat, zamanı gelmişti,
Yokluğuna düşmeden sevdanın
Gitmek zamanıydı!
Giyinmeliydi insan
Üstüne düşen biçilmiş kaftanı!
Şiire, şarkıya, türküye
Hece hece notaya bürünmeliydi.
Belki de anlaşılmalıydı
Ama, mutlaka sonunda
Şairi alkışlamalıydı...

İnsan da haddini bilmeli
Su gibi olmalı insan!
Su gibi, akabilmeliydi...

Değirmende dönebilmeli,
Çarktan çıkabilmeli,
Un gibi akabilmeliydi!
Yani, insan önce
Devrini sürebilmeli,
Sonra, devir-daim yapabilmeli,
Dümeni çevirebilmeli,
Ufku görebilmeliydi!

Sevdanın da hakkını verebilmeli
Günü gelince hak edene
Teslim edebilmeliydi!
Günü geceye, geceyi sabaha
Sabahı hayırlara yorabilmeli insan!

Eğer gerekliyse, aşkını da
En güzel yerinde, en güzel şekilde
Bırakabilmeliydi;
Güleryüzüyle,
Tebessüm içinde,
Sevgiyle...