Sevgilinin Portresi Şiiri - Adem Özdemir 5

Bir nazenin gül ki tenin dokunmaya kıyamam,
Ab-ı hayat sunar gözlerin içsem de kanamam,
Hangi arının balıdır dudakların öpemem,
Öyle bir yaktın ki bu nasıl yangın söndüremem.

Her bir teline ömür feda zifir-i saçların,
Söyle sendeki rayiha hangi misk-i ıtırın,
Bir lahza dur da lütfet ey gül-i hüsn-ü cemalin,
Bir vaveyla gibi pinhandır nefaset sözlerin.

Yok ki ruhuna denk muteber bir izzetinefis,
Aşikâre etti ey gönlüm aşkına muhteris,
Diyar-ı huzurum olan gönlün ne denli munis,
Ayyuka çıkıp konuşulan aşkım mevzubahis.

Sevdana susamış yüreğim aşkına tamahkâr,
Verdiğin ıstıraptan gönlüm bu denli tarumar,
Yine de vuslata erebilmek için ümitvar,
Her ne olursa olsun bende sevdan hep payidar.

Güzelliğin evveli nevi şahsına münhasır,
Hiçbir kula nasip olmamış sendeki zevahir,
Yüreğin sevmek gibi büyük bir eyleme mahir,
Kul Âdem sevgin için sana sonsuz müteşekkir.

Adem ÖZDEMİR