An gelir kendine rağmen, her kes gibi bir yerlere veya düşlediği bir yere gitmek ister insan…
Kaybettikleri ile kaybetmek istemedikleri arasında kendine göre an an karşı çıksa da bu kararsızlıktan kurtulup ait olduğunu hissettiği bir yere veya birinin yanına gitmek ister insan…
Aslında beklenmedik kararsızlıklarla kendine isyanla çekip gitmem lazım bu sıra dışı yaşamın içinde nefeslenip kendi kendini oyalama düşleri kurarak basıp gaz pedalına, sinsi bir gülümseme ile içine düşen serinlikle bir başka sahile kapak atmak ister aslında…
Yerinde duralı uzun bir zaman gibi bir vakit geçmişti…
Muhteşem sahil görüntülerinden elde ettiği fotoğraflara bakıp, ruhsal bir dinginliğe ulaşıp, ruhunun sakinleşmesini bekleyecekti…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta