Sevgilimin Sokağı Şiiri - Turan Yükseloğlu

Yıllar sonra geçtiğim sevgilimin sokağından,
Daha dündü sanki yürek çırpındı durdu...
Eser kalmamış gül pencereli konağında,
Kalan tek bakkal, halımı-hatırımı sordu...

Önce konak yıkılmış, apartman olmuş,
Yıkılan sevgimizle sevgilim kahrolmuş,
İlim ilim itmiş meçhulde kaybolmuş,
Gönlüm yoruldu, içimde hüzün doğdu.

Anıları yad etmek için Papirus’a oturdum,
Havası, müşterisi, sohbeti, saki değişmiş...
Tanıdıklarımdan var mıdır dedim, sordum,
Ne gezer, benimle birlikte her şey değişmiş.

Zamandan mı, şartlardan mıydı bu hal?
Kör düğümdü, çözülmedi eyvah bu ahval,
Ha bu gün, ha yarın kavuşuruz derken;
Göz göre göre kayboldu kurduğumuz hayal.

Kör olası düzen ve şartlar bu hale geldik,
Bizi bu hale koydun biz sana ne ettik?
Felek misin, melek misin her ne isen;
Biz de herkes gibi bir yuva kuracak idik.