Sevgilim -9 Şiiri - Erdal Yalçın

Belki sözcüklere yasaklar gelir ülkemde...
belki yasaklar koyarsın senli hayatıma
neme lazım duyamaz sın... sözcüklerimi,
bak...
sana ayrılığımızı yazdım.

sevgilim....!
herkes kafayı yediğimi düşünüyor...
oysa akıl sağlığım yerinde, iyiyim ben....
sen gittin ya hayatımdan, ''düşüncelerimden ve ruhumdan asla! ''
birlikte dinlediğimiz şarkılar okşuyor yüreğimi,
''varlığın yeter...! " diyorum...
az ötede, aynı havayı soluyor olmamız yetiyor diyorum kendime,
hava almaya dışarıya da çıkmıyorum bu aralar pek,
o narin ellerin...
o eşsiz ellerinin bana ne ettiğini anlatamazdım ya hani
öpüşlerin tenimdeyken dile getiremezdim ya hani,
gözlerine bakınca, kaç defa dona-kalmışlığım vardı ya...
bak itiraf ediyorum şimdi,
sensizlikte çölde kalmak gibiymiş her biri....
ki çıplak gözle görülmezdi yakınlaştığımız geceler...
kuru sıkı buluşanlara inat
yaz yağmuru gibi yağardık ya, hani biz geceye...
nehir gibi dolduğun gözlerimden,
ayrılığa ağlıyorum, anısına saygıyla...
sen gittin ya... ''sevgilim düşüncelerimde ve ruhumdan asla...''
herkes deliliği yakıştırıyor duruşuma...
oysa ay ışığını yansıtan tüm kaldırımlar...
beni seni sevmelerimden anımsıyor...
kollarımı bir çocuk gibi açıp gelmeni beklerken,
tüm dikenler avuçlarıma koşuyor...
ve ben uzanıp kaldırımlara kanımı akıtıp,
ay ışıklarını kızartıyorum...
yaşanmışlıklarımızı yapıştırıyorum alanlara,
inan bir gülüşün etmiyor,
bir bakışın etmiyor,
yani sen yokken...
ahmet arif prangalar eskitmiyor hasretinden...
yeni şiirler yazmıyor nazım hikmet...
neşet baba bir türkü daha yazmıyor artık...
sen gittin ya sevgilim,
hiçbir şey unutturmuyor gidişini,
biliyor musun sevgilim,
sensiz yürüdüğüm sokaklar bile kaşlarını çatıp bakıyor bana....
sen gittin,
sevdalar şehrinden de apar topar atıldım...
oysa biliyor musun sevgilim?
yokluğun beni şehirle beraber kefenledi...

kalemi bırakmak zorundayım sevgilim...
ben artık giderken bıraktığın bir enkazım....
artık biliyor-musun,
yokluğuna şiir bile yazamıyorum...
kendimi diri diri anılarına gömüyorum...