Sevgililer Günüydü Şiiri - Ferhat Epözdemir

Sevgililer günüydü, bıyıklarımı kestiğim gün
Üstelik annem de yoktu
yürüyordum
özlemiştim
yalnızdım
ve çok da pişman
dizlerine kapanmak istedim birden
tutup saçlarından, çevirmek tekrar, yeniden
yanağına dayamak istedim eskiyen yüzümü
Korktum, artık yoktun…
artık ben bir çocuktum
ağzımdan alındı dudakların
bir yoksulluktun
azar-azar azalarak adımlamak istedim
yolunu bulamadım
izini kaybettim
Kahrından kendimi katledecektim
dilim dolandı
ayaklarımın dibine düştüm
aldırmadım ve sadece ağladım…
sadece ağladım
ve beni hiç kimse duymadı
çektim sesimi içime titreyerek
yeminler ederek
yıkıldım boş kovanlar gibi hüznümün üstüne
izlendiğimi düşündüm ve utandım
ağladım kendimi gizleyerek
özlemin tetiğinden sana sürdüm kalbimi sekerek
Kalbimi al tekrar ve koru diyerek
bana bir şans daha dileyerek
belki yeniden olur diye düşünerek…
umudumu aldım ve koyuldum yola
ve bir daha hiçbir durakta vermeden mola…
sana geldim, yani gözlerine
bıyıklarımı kesmiştim
sevgililer günüydü
üstelik annem de yoktu
sadece saçlarım biraz ağarmıştı…

20 TEMMUZ 2000