Sevgililer Günü Üzerine Şiiri - Adem Bayar

Bir sevgililer gününü daha layıkıyla idrak edememenin şuursuzluğu içinde,
Yalnızlıkla olan ilişkimin adını koymak niyetindeydim.
Karşılıksız sevmenin huzursuzluğu içimde,
Bense ezeli ve ebedi bir aşk diyetindeydim.
Birkaç kez başlayıp tamamına erdiremediğimiz şeyi
Nihayet baki kılmak fırsatını yakalamıştım.
Gün biterken ve sevgililer karşılarken geceyi,
Kapıdan sessizce girip onu uyandırmamaya çalıştım.
Ama o uyumamıştı -ki uyuduğu da pek olmazdı.

Dedim ki yalnızlığa; bak,
Benim hediye verebileceğim tek sevgilim sensin.
Ve sana verebileceğim tek hediye de benim.
Kendimi verdim sevgililer gününde hediye niyetine,
Sevgilim dediğim yalnızlığa, ama almadı.
Israr ettim, yalvardım, nafile.
Seni hiç rahatsız etmem,
Varlığımın farkında bile olmazsın çoğu kez, dediysem de,
Dinletemedim.
Demek ki, arada bir karşılaştığımızda
Ne kadar bıktırmışsam onu,
Ne kadar soğutmuşsam kendimden,
Kabul etmedi beni ve kovdu.

İşte böyle,
Dün gece yalnızlıktan bile kovulma becerisini gösterdim.
Ne tuhaf bir ben yaşıyorsa bu bedende,
Yalnızlığa bile pes dedirttim.
Korkarım yakında kendimden bile kovulacağım.
Zaten kimsesizlik olgusu yalnızlık duygusuna
Galip gelmiş bende.
Yalnız olmak
Yalnızlıkta mevcut olan kişiliğe sahip olmaktır.
Oysa benim yalnızlık da dahil kimsem yok.
Neyim var ki, ben de emin değilim.
Kişilik bunalımım var belki de, kim bilir.
Ya da, bilmek neyi değiştirir?
Bir şeyler değişse de, neye yarar?