Sevgiliden Esiyorsun Bana

Tenime değen rüzgar
Biliyorum sevgiliden esiyorsun bana
İnceden inceye taşıyorsun onun rengini..
Dar geliyor duvarlar yüreğim tıkanıyor durup durup
Bir derin nefes alıyorum senin nefessizliğine inat.
Yokluğuna inat daha çok varoluyorum
Herşeyimden biraz daha fazla acınla
Her içimin titremesinde varoluyorum daha fazla
Herşey için erkendi
Sana başlarken de seni kaybederkende..
Ellerime değen ilk el..
Ellerine değen ilk el
Son toprağını mı düzeltecekti
Onda mı arayacaktı seni?
Oysa ben senin sevdana gönüllü yazılmıştım
En samimi duygularımla..
Senin titreyen ellerine inanmıştım
Beni hiç bırakmaz demiştim
Durma öyle hareketsiz hadi kalk bak
Üzerine yağan yağmur değil
Gözyaşları sevgili kalk hadi
Duyduğun çığlık kuru bi gürültü değil
Hadi kalk artık artık sevgili
Yokluğuna dayanmak güç
İnan alışmak lafını aklıma bile getirmek istemiyorum
Aklım şaşıyor kabullenmiyor işte
Yaşanılan herşeyi mukayese ediyorum
Sen beni gönlüne gömmüştün
Bense seni içimle beraber toprağa.
Bundan sonra da yeşeren umutların olacak elbet
Üzerine bıraktığım çiçekleri büyüteceksin mesela
Onlar seninle hayat bulup yeşerecek
Ama sakın onlarıda bana yaptığın gibi
Bırakıp gitme olur mu
İçimdeki acı inan tüm çiçekleri soldurmaya yeter
Bari onları yaşatsın bedenin
Ki ben biliyorum ki ruhun hep benimle
Bundan sonra kıştır hep gönlüm
Ne zaman sessizken sert bi rüzgar esse
Rüzgarın yakıcı soğuğunda seni bulacak gönlüm
İç sancımın en derininde saklanacaksın hep
Ve sen gelmesen de biliyorum
Ben geleceğim bir gün esen rüzgarla yetinemeyip
Ve o gün senin günün olacak
Çaresizim hem de nasıl anlatamam
Esen rüzgar da arıyorum seni ve biliyorum
Tenime değen rüzgar
Biliyorum.. sevgiliden esiyorsun bana
dilgüşa