Sevgili Sen Şiiri - Hazım Ücün

sevgili sen;
Bazen bir papatya oluyorsun;
Mütevazı yapraklarıyla çekici kokusu,
Yâda gelincik oluyorsun
Yapraksız, kırlara özgü
Tıpkı köy kızları gibi
Hiç yabancı, yalancı el
Değmemiş gibi

sevgili sen;
Akşamsefası oluyorsun bazen
Gün boyu açılmaz, anlaşılmaz
Ama akşam olunca,
Şiir kokulu sarmaşıklarda açıyorsun
Nice arıları kandırıp
Kovanlarından ediyorsun
Ve nicelerini soğuk sonbaharlarda
Duvar diplerinde titretiyorsun

sevgili sen;
Kardelensin bazen;
Bembeyaz, dorukların süslü kızı
Manastır bakiresi
El değmemiş
Göz değmemiş
Gönlümün azizesi

Ve Sevgili sen;
Gül oluyorsun bazen
Isparta bahçelerinde Goncalaşmış
Kibirli, ulaşılmazmış gibi şımarık
El atsan bin bir yırtıkla
Geri dönüyor ellerim
Dikenli,
Bin bir pişmanlıklar
Ve dallarında, dikenlerinde
Kanımdan damlalar kalır
Kaldıkça da dokunmaz kılan kanlarım

Zalim oluyorsun Sevgili;
Ne menekşe kadar mütevazı
Nede yükümü hafifletiyorsun
Beni öldürüyorsun Sevgili;
Öldürüyorsun…