Sevgili Okuruma Şiiri - Sarhoş Martı

Saat sabahın altı buçuğu.
Kulağımda “uyku büyüsü” adını verdiğim bir çalma listesi var ama ironik bir şekilde, büyüsü bana işlemiyor.
Uyumak istiyorum ama olmuyor — aklımda onlarca pişmanlık, fazlasıyla özlem ve bir türlü susturamadığım anılar dönüp duruyor.

Şiir yazmayı denedim, kelimeler küstü.
Düşünmemeyi denedim, zihnim direndi.
Unutmayı zaten uzun zamandır deniyorum… ama belli ki ben bu konuda yeteneksizim.

Kendime yeni hedefler koydum.
Ahşap boyuyorum, spora başladım, yemek yapmakta geliştirdim kendimi , ders çalışıyorum.
Kendimi oyalamayı beceriyorum belki, ama zihnimi susturmayı hâlâ öğrenemedim.
Ne yaparsam yapayım, düşüncelerim dönüp dolaşıp yine ona gidiyor.
Onu hatırlıyorum, onu yakalıyorum… sonra yine elimden kayıp gidiyor.
Engellemeye çalışıyorum, ama olmuyor.

Belki de bazı insanlar unutulmak için değil, içimizde sessizce yaşamaya devam etmek için geliyor hayatımıza.
Benimki de öyle biriymiş, anladım.

Hoş, artık “benimki” de değildi, değil mi?
Muhtemelen aklına bile gelmiyorum artık.
Benim kokumu tanımaz, mimiklerimi hatırlamaz…
O beni bilmezken, ben onu ezbere biliyorum.
Şekerli bir şey yediğinde hemen susayıp suya sarıldığını bile.
Elbette onu tamamen tanıdığımı iddia etmiyorum; bana hiç anlatamadığı onca şey var ki…
Ama ben onun ruhunu tanırım.
Bir mimigini, bir bakışını, bir sessizliğini bile.

Çok özledim.
Yazmak istiyorum, ama yazamıyorum.
Gururumu bir kez daha kırmaktan korkuyorum.
Beni terslemesinden, başka birinin varlığından, pişman olmaktan… korkuyorum.
Korkularım bile onunla dolu.

Bir keresinde bir uçak kazası rüyası görmüştüm — ilk kez onun yanında gördüm hemen korktuğumu anlayınca sarmalamıştı beni güven alanında olduğumu hatırlatmıştı.
Sonra her lanet günümün gecesinde aynı korkuyla, aynı irkilmeyle uyandım.
Bir kez bile yazamadım.
Bir kez bile güven alanında kalamadım.
Ne tuhaf… o kadar çok şey hissediyorum ki, artık ne yazmalıyım onu bile bilmiyorum.

Bir gün okursan bil; hâlâ seni yazıyorum.

— Sarhoş Martı