eski şehirlerden çaldığım
kırık dökük bir şarkı çocukluğum
nağmeleri arasına kaç oyun, kaç yalnızlık gizlediğim
en kalabalık çağlarım şimdi nerdeler
nerdeler o yollarında beyaz desenli ayakkabılarıyla
seneler..nerede içime gizlediğim yalnızlığım.
ey çanlar arasına gizlenmiş tarih kokan hükümranlığım
sana sunduğum bu mabed bir hüzün tapınağı
yüz sürülen bir duvar kadar eski
bir çağ kadar kabul..
sokaklarına bıraktığım bir dal kadar ince
bir mevsim kadar yeşil
belki beş belki onlu yaşlarım...
daha ölüm keşf olunmamışken
huzurun kıblesinde
ayak bastığım her iklimde
toprağında mayınsız telaşları
dağlarından rüzgar koparan elleri varken i(n) sanın
hepsi hatrımda sıralanmış anı huzmeleri gibi bir doğup
kaybolan bir susuşta...
yedi tepesi
yedi rüzgar alan kent
yedi canım olsa sersem avuçlarına
bir yara dilenmek kadar asil ve bir gece kadar korkusuzca...
aklımı çelen yanlarını geri versem
şöyle kayıp gitsem yokuşlarına
kışları kar diye örtsem saçlarını
cümle olsam susuşlarına
saklansam en zifrine kutsallığının
söyle bulurmusun
toprağıyla nice ustayı üşütmeyen kent
söyle sevgilim olurmusun...
beyoğlu/istanbul...
24.09..2008
Kayıt Tarihi : 24.9.2008 14:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
beş yılımı verdiğim bir kenti sokağıyla banklarıyla sarfettiğim emeğimle geride bırakıp askerlık hızmeti için istanbula gelmiştim... altı aylık askerlikten sonra beyoğluna çıkıp bu kente kafa tutmaya başladığım ilk gün yazdığım bir karalamadır.. bu bir kapışmadır.. kimse karışmasın.. istanbulla benim aramda.. kimse ayırmasın ya ben onu tavlarım ya o beni (t) avlar...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!