Sevgili Karina Şiiri - Meral Meri

Bütün gün saatlerce boş boş, oturup çenemi elimin içine alıp
Ahşap bir oyuncağın gözlerine bakar gibi,
Dalarken aslında ona değil,
Akışkanlığına hapsolurum yaşam dediğimiz
O fütürsuz nefeslerimize karşı...
Şimdi kimyon kokunu anımsıyorum...
Çiçeklerinin açışını,pembemsi ve beyazımsı oluşunu,
Hatta ve hatta mayısı bırakıp sevgice hazirana sarılışını;
Anımsıyorum o tepenin göbeklisinde seni...
Hafif bana eğilimli bir bulutun üstümden geçip gitmesi gibiydin,
Yine de bir hakikatlik vardı sen de...
Özlüyorum seni sevgili karina,
En fazla dumanlı başını ,ana olan bütünlüğünü,
Başın yedi şeklini...
Ve köpürtüsünü denizinin,
Pervanenin hassasiyetini de
Balblı başını ve demir locası kucağını da
Bunları hep özlüyorum sevgili karina!
Seni saydım işte,saydım seni birden aşka kadar...
Omurgasını-eksenini kuyruklu yıldızımın derin ve sonsuz uzantısını saydım...
Beni unutma,unutma beni sevgili karina.

Meral Meri / Sevgili Karina