Sevgili kabuslarım Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Bir ağaç bir de ben,
Varım burada.
Ölmedim,
Yaşamıyorum.
Sırtımı dayadığım ağaç nefes alıyor.
Benim havam bozuluyor.
Gözlerimi kapatırken, başımı çeviriyorum.
Son çabaları yüreğimin.
Hissediyorum.
Gözlerimi düşünen yok burada,
Görecek bir şeyde yok.
Kendime dokunmaya didiniyorum.
Kendimi bulamıyorum.
Ellerimi çözüyorum kelepçelerden,
Oturduğum yere dokunuyorum.
Oturduğum yeri bulamıyorum.
Bomboşum bomboş.
Uçmuyorum, düşmüyorum.
Her taraf kitaplık,
Her taraf bembeyaz,
Ne kış, ne yaz.
Islanmıyorum, kurulanmıyorum.
Ayaklarımı arıyor adımlarım,
Aslında yürümüyorum.
Yürüyemiyorum, duramıyorum.
Gözlerim kırmızı,
Bir yerler yine bayram mı?
Kulaklarım çınlıyor, duyamıyorum.
Puslu buralar, toprağı verimsiz.
Bir ağaç var, birde ben,
Ne özgürüz, ne hapis.
Kalbim atmıyor,
Yaşıyorum...

...Bir gün öldüreceksiniz beni,
ah benim,
sevgili kabuslarım...