Sevgili Günlük Şiiri - Okan Kobatan

‎Bugün rüzgâr hiç esmiyor,
‎Martılar fazla suskun...
‎
‎Sokağın köşesinde tanıdık bir gölge,
‎Belki ben,
‎Belki benden kalan...
‎
‎“Son kez mi geçiyorum buradan?
‎Yoksa sessiz bir çaresizliğe mi özendi bu apansız gitmeler?"
‎
‎Sakince düşüyor adımlarım,
‎Kaldırım çizgilerine tutunmuş hatıralar…
‎Bir zamanlar sevdiğim bir gülüşün
‎İzi sanki taşlara sinmiş gibi.
‎
‎Zaman bazen durmuyor, sadece unutuyor...
‎Unutulmuş bir sokak lambası gibi
‎Ben de loş kalıyorum çoğu gece.
‎
‎Ama hâlâ bir ihtimal var mı?
‎Mesela sabah,
‎Bir kahve kokusuyla birlikte
‎Unutmak, affetmek, baştan başlamak...
‎Mümkün olur muydu acaba?
‎
‎Evet bugün rüzgâr esmiyor olabilir,
‎Ama belki yarın eser.
bir yaprak düşer belki..
Tepemdeki nar ağacından düşer gibi.
‎Ve ben daha yere değmeden tutarım onu...
‎Tutar mıyım, ha?