Sevgili! Duy Beni! Şiiri - Kader Bekmezci

Sevgili! Duy Beni!

Kendimi sığdıramadığım sensizliğin, sana en yakın yerinde, yokluğuna karışıyor verdiğim her nefes… Yokluğun; acı, yokluğun; zulüm, yokluğun; zamanı unutmak… Yokluğun; mevsimsiz bir diyarda yanmak, kavrulmak, üşümek, donmak… Yokluğun; bütün hislerden arınmak… Yokluğun; günü geceye boyamak… Yokluğun; varlığımdan utanmak… Yokluğun; yaşarken ölümü tatmak…

Yüreğim avaz avaz, yüreğim çığlık çığlık… Sana sesleniyorum; duy beni sevgili… Çok özlüyorum seni…

Bıraktığın acı çıkmaz sokak… Mümkün mü sevgili, sensiz çıkar yol bulmak? ... Mümkün mü, her günü, herhangi bir günü sensiz selâmlamak? … Mümkün mü sensizliğe uyandığım dünyaya kendimi sığdırmak? ... Sûretin dün gibi dururken karşımda, mümkün mü yarına umut bağlamak? Yaşam dedikleri artık sensizliğe teslimiyet, biliyorum, ötesi yok… Baktığım her yer senden kalan boşluk… Belki de o boşluklar yakıyor canımı en çok…

Gözlerim dolu dolu, gözlerim sırılsıklam… Sana sesleniyorum, duy beni sevgili…. Çok özlüyorum seni…

Sen, öte yakasında uçurumun, en huzurlu uykundayken; ben, tarifsiz ıstıraplar içinde, sen ve sensizlik arasında, arafın en ortasında… Ben, ucu bucağı olmayan hasretin sınırsızlığında, kaybolup gidiyorum yitik masalımızda… Adını başkalarından işittiğim her anda, bir kurşun saplanıyor beynime apansızsa… Hafızamda canlanan her “sen”li anı, acı bir çırpınış… Ben, sensizliğe yazılmış yazgımın en hüsranındayken, dünyanın bütün dertleri, bütün acıları, bütün hasretleri “sen” olup çıkıyorlar karşıma… Yalnızca bir topraklık mesafe varken aramızda, en çok yaralayan beni, uzandıkça ulaşamamak sana…

Ruhum alev alev, ruhum yangın yeri… Sana sesleniyorum, duy beni sevgili… Çok özlüyorum seni…

Kader; en umulmadık anda, en olmayacak bedeli ödemekmiş aşka… Kader; vedâ ederken sallanan eli gün gelip, dua için açmakmış Hakk’a… Ve özlem dolu dualar örmekmiş hece hece “Sevgili” ruhuna… “Kaderin Eseriymiş” dünyada hasret, ahiretteki vuslat uğruna… Dünyadaki hasretim, vuslatı uğruna sabrettiğim… En bâkî sadakatle beklediğim… Dayanmak her geçen gün daha da zorlaşıyor yokluğuna… Ölmek değil ölüm aslında, sensiz kalmak hayatta… Sen bir kez daha gelemeyeceksen dünyaya, beni kimsesiz bırakma, al, götür yanına…

Varlığım, çaresiz, varlığım yokluk… Sana sesleniyorum, duy beni sevgili… Çok özlüyorum seni… Ya sen gel, ya da götür beni…

-Kader-

Kader Bekmezci
Kayıt Tarihi : 30.4.2011 10:54:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

TÜM YORUMLAR (1)

Kader Bekmezci