Sevgili Bephonka… Şiiri - Ergin Borobey

Günaydın Bephonka;
Günler belirgin bir biçimde uzadı.
Artık akşamları güneş daha yoğun ve ürkütücü.
Sanırım yaz geldi…
…
Güneş batmaya yakın,
Ürkütücü ve görkemliğine inat
Umut yüklüyor insanlara.
Yarına bir umut…
Akşam sahilleri daha güzel oluyor bu günlerde
Yakamoz denize düştüğünde,
Bambaşka bir ahenge bürünüyor şehir.
Yüreğimin sesini dinliyorum…
…
O gün senden kopmayı düşündüğümde,
kendimi ansızın uçurumun üzerine gerilmiş
bir tel üstünde yürüyen cambaz gibi hissetmiştim.
Dikkatimin dağılmaya başladığı o anlarda,
elimden tutmasaydın sanırım boşluğa yuvarlanabilirdim.
O an ölebilirdim…
…
Büyük bir boşlukta yokluğuna savrulan sözlerim,
dudaklarımda kendini beğenme ve kendini göklere
çıkarma arzusundan oluşuyordu…
Sana olan düşkünlüğüm,
senin kendini olağanüstü önemli hissetmene yol açıyor.
Yavaş yavaş, bu yalnızlık algısına alıştım…
Artık bunu bir yoksunluk olarak değil,
bana vermiş olduğun bir armağan olarak değerlendiriyorum…
Çünkü seni özlemek,
Güzel ve sade rastlantılardan oluşuyor…
…
Telefonlarda geçirdiğimiz o yalnızlık saatleri,
dünyayı bir yaşama alanından çıkarıyor,
Ve senin O baştan çıkarıcı sözlerin
hayatın düzenini değiştiriyordu…
…
Sen herkesin bana yakıştırdığı kişiliğe ait biri değilsin…
…
Dün senden hemen sonra Salacağa yürüdüm.
Aradığımda telefonun kapalıydı…
Yol boyunca gördüğüm insanlar yer yer kendilerinden geçiyor,
Kimse hiçkimseyi umursamıyor,
Ve ben baktıkça daha da kayboluyorlardı…
…
Gecenin ıslak caddelerinde,
herkes tedirgin.
Burada ne statü, nede sembol bulabilirsin.
Kökleri koparılmış gölgeler, yol boyunca uzuyor…
Deniz kenarında notlar alıyordum,
Ve şuanda onları sana yazarken, dışarıdan garip gürültüler geliyor.
Korkuyorum…
…
Yaşamın zor yollarında birlikte yürümek yerine acı çekiyoruz.
Hala yaşıyoruz ve hala beraberiz…
…
Sevgili Bephonka;
Seni yaşamaya başlamam gerektiğini düşündüğümde
yaşam belirtileri vermez oluyorsun…
Hayatımda karşılaştığım gerçek güçlükler,
birden bire farklı bir kişilik olmaktan,
ve bunun getirdiği sorumluluklardan doğuyor.
Gerçekte sen; Kendinden vermeyi başarabildiğin zaman,
bir duygu sağanağı oluşturabilir, ve böylece yalnızlığın kendini yineleyen
o sterilliğinde kuruyup gitmekten kurtulabiliriz…
…
Bu arada yeni bir iş buldum,
Tıpkı benden istediğin gibi…
Yeni işimde sadece iş yeni olduğundan değil,
Sanırım herşey daha yeni ve düzgün olacak…
Ama, duygusal anılarımın ve içimde yer kaplayan
büyük hayallerimin gizlenebileceği her yer aynı kalacak…
Sürekli süren bu huzursuzlukların bir kopyalarını sakladım.
Onlar sarsılmaz desteğim olacak…
…
Şimdi huzurunda diz dökmüş,
sessizce yakaran bir Metropol Çocuğuyum ben!
Ve ben seni çok özledim…
…
Günaydın Bephonka;
Gün; Seninle aydın…