Sevgili Şiiri - Yusuf Aldemir

Biz bir birimiz için yaratılan,
Ancak bir birimize kavuşamayan insanlarız.
Hasret öz evladımız…
Üzülme sevgilim, üzülme, ilkbaharda çiçekler açarız.

Beni matemden tanı, sana ulaşmayan elemden,
Günün birinde ağlarsan, beni, düşürme gözlerinden.
Belki gülersem çocuklar gibi içten,
Bil ki tüm mutluluğum sensin, gönül sermayem.

Yıllar, bizi yollarla sınarken,
Sen halen ne yere ne göğe sığmazken.
Gece ile gündüz, seni görmek için gelirken.
Ben görünmeyen bir yalnızlık olacağım, sen beklerken….

Ayrılığın kavgası, kavuşmakla son bulduğunda,
Çiçeklerin çöplerde yeri kalmadığında,
Duygular şiirlere tekrar evlat olduğun da,
Anlayacağım ki gelmişsin, papatyalar açtığında.

O gün beni dizelerinde uyut, şiirlerin annesi,
Şairin, senden başka bulunmaz kimsesi…
Sen ki zaman gibi, su gibi çok değerli,
Ve sen ki, gökyüzünün kendisi sevgili…
Sevgili… Sevgili… Sevgilim…
-Metânet