Sevgili Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Merhaba sevgili…
Hicranımı yutkunup hislerimden bir hece dökemediğim sevgili.
İçime ilmek ilmek dokuduğum yar.
Saflığın ve temizliğin duygularda itminan bulduğu mahzun refik,
Ummanda, damla damla yanarken yağmur.
Kalpten kalbe yürüyen bir muhabbete râm oluyorum.
Zaman'ın ve mesafenin mahcup olduğu bir dostluğa yürüyorum.
Zarafetin ve masumiyetin nakşedildiği ey sevgili.
Bir bakışında, bin kitap mana bulduğum,
İnen her damlasında bin yakarışa şahit olduğum sevgili.
Hicranına, hüznünü damlatarak yutkunan,
Hikâyesinde yalnızlığı Esmalarda eriten ey yağmur.
Ebva’daki çocuktan teselli bulan hicranın var, biliyorum.
Anlıyorum seni sevgili!
Mahzenlerinde yalnızlık kuşatmışken seni,
Acılar doğuruyor dehlizlerinde hayat,
Hüzünlenme, damla damla yağmur ol, in semadan.
Ben yağmurlarında ıslanacağım.
Sen fecre doğru yağ, seninle yağacağım.
Yürümeye devam edeceksin,
Muştular bekliyor seni;
Ulvi sancıların var; erdeme, berekete, iffete.
Dağlar taşıyorsun omuzlarında biliyorum ey sevgili.
Metaneti kuşan ve sığın rabbine ve sabret.
Bilmez misin ki; sevgili olmak zor.
Bilmez misin ki; sineleri çatlatacak kadar ağır.
Bilmez misin ki; sabırların taşacağı yerde sekinedir, sevgili olmak.
Hacer gibi, Meryem gibi, Aişe gibi.
Sevgili...

Abdurrahman KIRIKÇI
Ekim / 2016