Sevgili Şiiri - Havva Akpınar

Sevgilin adı geçtiği anda,
Kabimin atışı hızlanıverir.
O'na dair kelam duysa kulağım,
Od olur yüreğim sızlayıverir.

Bineğinden görsem şöyle sokakta,
Dalarım derine nazar kılıp ta!
Yoktur düşünmediğim adım atıpta,
Herşeyde sûreti görünerir.

Annesi, babası, akrabaları,
Daha tanımadan sevdim onları.
Sevdim O'na götüren tozlu yolları,
Meşakkat gözümde küçülüverir.

Sevgiliye dair her şey heyecan!
Hatıralar yaşatır O'nu an be an.
Bir tek o kalbimde gerisi yalan,
Zerrelerim aşkını haykırıverir.

Dağdaki ağaçta, daldaki kuşta,
Nefeslerlerken hayatı düzde yokuşta.
Hem nevbaharda, hem kara kışta,
Her mevsim kalbimde yeşeriverir.

Doğduğu şehirde izi var elbet,
Kokusunu duymak ayrı bir lezzet!
Yaşamak bu aşkla olsada zahmet,
Zahmetler rahmete dönüşüverir.

Sözkonusu O'dur herşey bahane,
Bir dünya insandan artık banane!
Firakı dahi öyle şahâne,
Hasret ile vuslat dans ediverir.

Elest bezminde sevdirmiş Rabbim,
Rabbine itaat ediyor kalbim.
Yok başka bir arzum O'na talibim.
Âhirete dünya satılıverir.

Yollar çoktu aşkı isteyen bendim,
Ben yâri görmeden çok önce sevdim.
Nazarına vasıl olayım dedim.
Nazarı taşları eritiverir.

Bilmiyordum nasıl, ne zaman nerde,
Fakat aradığım O'ydu her yerde.
Her akşam güneşin battığı yerde,
Gözleri geceyi ışıtıverir.

Bir gün çıkacaktı elbet karşıma!
Pervane olacaktım bir bakışına.
İnciler mercanlar feda yoluna!
Kâr zarar hesabı siliniverir.

Böyle bir şey hitaplarda duymadım,
Kitaplarda böyle şey okumadım!
Vallahi kimseyi böyle anmadım,
Adından misk-ü amber yayılıverir.

Aşkı şu ömrüme şahit yazılsın,
Aşkından aşkıma mezar kazılsın.
Ne kandil yakılsın ışık süzülsün!
Sonra halvetimiz bozuluverir.

Ne demişti yüce kalpli Mevlânâ!
Aşıkı mezarda hapiste sanma!
Aşıklar cem olmuş döner sema'da
Fena makamında kayboluverir.

Sevgilinin zülfü derin bir orman,
Kaşları gözleri Yaman mı Yaman
Kirpiği hançerdir diletir aman,
Aşık Maşuk'una diz çöküverir.

Dudağı bir çeşme bengisu akar,
İçtikçe ruhumu daha da yakar!
Her kelâmı başka bir cennet kokar,
Bahçeler önüme seriliverir.

Çıkıyorum hayat denen yokuşu,
İçimdeki O'na doğru bu koşu.
Susmuyor içimde öten hû kuşu,
Bülbüller güllerle konuverirler.