Sevgili Şiiri - Erencan Algün

yazlar cennetindeyim!
sana buradan sesleniyorum sevgilim.
burada çok dostum yok,
biliyor musun?
sadece deniz yıldızları ve analarıyla
oturuyoruz öylece sahilde,
bir başımıza.
romantik bir hava var, aslına bakarsan:
gökyüzünden denize,
denizden sahile
sahilden bu yana doğru, vuruyor mehtap; usulca...
ancak... ancak yetersiz:
sensiz loş ve mat, bu ana kara.
eksik mesela:
ay eksik, aydınlığı eksik
parlaklığı noksan...
sessiz elbette;
sensiz, çok sessiz...
konuşacak az adam var,
biliyor musun?
ay mesela:
yokluğunda onunla konuşuyor,
ona, senin yerini dolduramadığını anlatıyorum.
aşkına susadığım o çılgın anlar,
zıplıyorum atmosfere
ve sarılıyorum, onun kollarına.
senin kadar olmasa bile,
heyecan veriyor,
biliyor musun?
yıldızlar...
yıldızlara bu denli yakın olmak sevgilim,
çaldırtıyor, delirtiyor adamı.
yahu, bu ne güzellik?
yahu, bu ne... ne büyük bir görkem?
sen yoksun sevgili,
kışlar cennetindesin belki;
belki de yıldızlar cenneti...
bilemiyorum şimdi
nerelerdesin, hangi diyarlarda?
söyle... söyle Allah aşkına,
yoksa bir parçam mısın benim?
söylesene sevgili,
söyle... hangi parçamsın?
nerdesin?
yanımda mı, kucağımda mı?
mezarımda mı, bucağımda mı?
mevsimler değişiyor, sevgili
ve ben... galiba ben,
kışa kayıyorum yokluğunda.
yazım, cehennemim oluyor
ve ben... ben bu cehennemle,
senin kışını bitireceğim!
görürsün bak,
birlikte olmasak, Tanrı birleştirmese bile bizi;
benim ölümüm, senin başlangıcın olacak hep.
ölüm cemrem düşmeden önce, sevgili,
duy, işit, gör beni.
lüzumsuz değilim, gereksiz değil bu aşk
bak, gelirsen eğer, göreceksin de...
hiç sonu gelmeyecek bu yazın,
bu, alnımıza kazılı olan aşkın
sonu gelmeyecek!