Sevgili...1 Şiiri - Sibel Kılıç Sevdayeli

Onarılamaz sevdaların ölümcül gülümsemeleri
Masalsı sözlerle göç yollarından gelir
Ankanın kanatları tutuşur, biz yanarız…

Sana benzettiğim yüzlerde seni toplamak
Sana türküler yakmak
Senin sarhoşluğunda naralanmak
Senli kavgaları kucaklamak
Yüreğe oturan sevginin
Öfke ile savaşını sulh etmek gibi bir şeydi…

Gecelerin ayaz saatinde
Mutluluğu çağıran sesini duymak
Hüzünleri çarmıhtan indirip
Mor kapılı şehrin tam ortasına
Mavi kolyeleri asmak gibi bir şeydi…

Issız zifiri korkuları
Senin adını anarak
Güven veren sesindeki esintiyi işiterek geçtim

Hani, sevdiğin iğde çiçekleri vardı ya
Onların kokusunu alır gibi oluyor
Nefsimle ruhumu cennet gözlerine adayıp
Sana giden yol seslerine katılıyordum

Yokluğun yaraya tuz basmak kadar acı idi

Yüzüne haykıramadığım
İçerimde milyonlarca kere büyüttüğüm sevdamı
Bitmez tükenmez hasretle
Dönüp dönüp öpüyordum

Seni yaşamak,
Çehresi kararmış acabalı düşlerin
İsyana akan yönüne set çekmek gibi bir şeydi

İtiraf ediyorum
Belki kızacaksın
Belki çıldıracaksın
Belki uykuların kaçacak
Belki toprağın bahara uyandığı gibi uyanacaksın
İşte o zamansız meçhul telefonların faili benim

Ay ışığı gecelerde seni dilenmek
Dualarda seni çağırmak
Bilsem ki sonum olacak
Sonuna kadar varım….

Sibel KILIÇ