Artık mektuplar yazılmıyor dostum. Nostaljinin tadı tuzu kalmadı. Galiba sevgileri eskittik iki gözüm, özledik hüzünleri… Utanmayı arar olduk, gelin ettik iffeti. Güvenmeyi, dürüstlüğü, kardeşliği elimizden kaçırdık. Şüpheler, kıskançlıklar sardı etrafımızı. Onur, Çoktan terk etti bazılarımızı.
Mutluluğu kaçırdık yalanlar söyleyerek. Paylaşmak yalnızca lüğatlarda kaldı. Yapmacıklar türedi dostum, bize söylenecek söz kalmadı.. Adam gibi adamlar çoktan terk ettiler bu diyarları. Mış gibi yaşayanlar çoğaldı. Yaşamanın sadece adı kaldı. Söz namus sayılırken eskilerde, sözün hiç hükmü kalmadı. Önem sırasını yitirdi dostum,
Güzellikler aynalarda kaldı. Alın teri artık akmak bilmiyor, bedavadan yaşamak başka bir hal aldı. İnsanların ben demekten, sen demeye takatleri kalmadı.
Heyecanları tükettik dostum. Kazanmanın anlamı kalmadı. Herkesle yarışmaktan insanların gücü kuvveti kalmadı. Aşk bacadan uçup gitti iki gözüm. Ağlamak anlamını yitirdi. Yok, şimdi kahramanlar, beyaz atlı masallarda kaldı. Hiç kimse titremiyor, o gür sesleri şimdi duygusuzlar aldı.
Sahi birde dermanı kalmadı dizlerimizin, büyüklerin hatırı kalmadı. Fedakârlık, yapmasaydı olarak kavrandı İki gözüm herkesin herkeste ahtı kaldı. Uykusuz gecelerde sallanan çocuklar büyüdü. Karşılığı hayal kırıklığı oldu. Şimdi anlık sürüyor sevdalar, her yalan itibar görüyor, mış gibi yaşıyor insanoğlu Kimseyi dinlemiyor.
Ölümler gün aşımı, düştüğü yeri yakıyor iki gözüm, ağlayan gözlerden bir damla yaş akmıyor.
Gün devrana dönmüş be dostum. Kimse ferman dinlemiyor. Ölümler serin selviler altında sessizce dinleniyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta