Yokluğunda kağıtlar,kalemlerdi biten,
Sonra sevgiler tükendi.
Diz boyu nefretlere battık,bulandık
Vurduk insanları zehirli bakışlarla,
Üzerlerine topraklar attık...
Hiçbir şey eskisi gibi olmadı,
Ne ben güldüm,ne sen gülebildin.
Geceleri sorguya çektik sonra,
Küstük yıldızlara,aya.
Taşlar savurduk birbirimize,delik deşiktik,
Kan kaybı yaşanıyordu,ölmeliydik
Ölemedik...
Küçük bir şehir vardı,
Yaz akşamları kadar güzel.
Nefes alan sokaklarında belki de bir ben yoktum.
Ayak izlerim vardı görülmeyen
Ruh kadar sükuta gark olmuş.
Meğer fırtına öncesi sessizlikmiş yaşanılan
Şehir üstüne şehirler,
Mezar üstüne mezarlar gördüm sonra.
Gözyaşları hep aynıydı ve hiçbir şey eskisi gibi değildi,olamadı
Sevgiler tükendiği vakit...
(İstanbul-20 Nisan 2007)
Nazmiye KayarKayıt Tarihi : 20.4.2007 17:20:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Nazmiye Kayar](https://www.antoloji.com/i/siir/2007/04/20/sevgiler-tukendigi-vakit.jpg)
hazin bir finaldi.. selamlar..
ve aslında sana bir sır vereyim, tükenen sevgiler değil, aşklar değil SEVGİLİLER VE AŞIKLARdır...
kutlarımbu güzel kalemi....
hep sevgi ile...
Birol Hepgüler
TÜM YORUMLAR (8)