Bu, iptida ile ıslak mendillere
küsmüyor insan.
Niçin bu böyledir? Gözlere dahil
acımasız bir intikam taş bağlamış gibi yüreğe
ağır bir vurgun;
karanlık, soğuk bir suyun hafifliği
nefese ihtiyaç duyulduğunu;
ancak hatırlatıyor, boğuluyorsun!
O ıslak mendile bakarken...
O ıslak,
okyanus dibinin telgrafı da yok!
Telsizi de.
İmdat çığlıkların tıpkı gözlerin gibi
ağır ağır, avaz avaz boğulacak!
Boğulduğun yere yine dalacaksın,
yine dalacak..
Ağlayacaksın!
Derin bir üzüntü içinde gezerken
elinde sadece bir mendil olacak
herkes uzakta.
Bu iptida ile ancak mendil ıslanır.
Bu yıkımlara müessir bir fırtına
bu gözlerini dümdüz edecek
Allah'ına kadar bitmez bir acı.
Duyumsar, anımsar, kanımsar da
küsmüyor insan vaz geçemiyor
sevgide ıslak mendiller olacak...
Kayıt Tarihi : 7.8.2015 01:15:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
özgün bir gönül sesi, teşekkür ederim;
TÜM YORUMLAR (1)