Sevgi Ve Nefret Dolu Şiiri - Kondu

Bu genç yasimda çok seyler gördüm,
çok seyler yasadim.
Hayatin zorluklarini,
bu genç yasimda tattim ben.
Herseye ragmen, ben hep güldüm.
Içimde firtinalar kopsada güldüm.

Bende çocuklugumu, gençligimi yasadim.
Evet, bende yasadim.
Ama bir çocuk, bir genç olarak degil.
Belkide bu yüzden dünya'ya karsi çok büyuk bir nefretim var.
Ben bu nefret ile asik olabilirmiydim hiç?
Hayir, olamazdim!

Dalgasina degilmi, kizlarin hisleriyle oynardim.
Bunun aynisini bir kiza daha yaptim.
Yapmaz olaydim...
Ama ne yapim?
Ben dünyadan intikamimi almaliydim.
Almaz olaydim...

Ben megersem bir seyi unutmusum.
Bu dünyada tek ben degilmisim
aciyi genç yasta çekip,
genç yasta büyümeye maruz kalan.

Nasil oldu bilmiyorum, ama
ben asik oluyordum.
Hayir! Olamazdim ben!
Unutmaliydim onu!

Unutabilmek için, önce benden
nefret etmesi gerekiyordu.
Evet, ettirdim.
Aldattim, aglattim.
Ben nasil dünyadan nefret ettiysem,
Onuda bana karsi nefretle doldurdum.
Doldurmaz olaydim...

Megersem unutmak,
çok zormus.
Megersem unutmak,
benim çektiklerimden zormus.

Esen rüzgar ismini fisildiyor.
Baktigim sema'da ismi yaziyor.
Rüyalarimda o nûr yüzünü görüyorum.
Unutamadigim gözleri geliyor aklima.

Artik umrumda degil dünya.
Yok,
kötu anlamda demiyorum bunu,
Artik dünya'ya karsi nefretim umrumda degil.

Artik en büyük savasim, kendimi
yine ona karsi sevdirebilmek olacak.
Onun bana kîn'i azaldikça,
bakarsin Dünya,
benimde sana karsi sevgim çogalir.